Dlaczego ludzki mózg jest mniejszy niż mózg neandertalczyka?

Dlaczego objętość mózgu współczesnego człowieka jest mniejsza niż neandertalczyka?.

Objętość mózgu współczesnego człowieka - Europejczyka wynosi średnio 1360 metrów sześciennych. patrz, podczas gdy wśród neandertalczyków w końcowym etapie ich ewolucji i Kostenkovites-Cro-Magnons przekroczył 1800 cm3. Jaki jest powód tego zjawiska? Czy jesteśmy głupi? Czy jest to coś innego?

Krzywa ewolucji ludzkiego mózgu ma maksimum sięgające czasów życia Kostenkowa-Cro-Magnona. W tym samym czasie, około 40 000 lat temu, pojawiła się sztuka piękna - malarstwo naskalne i rzeźba z kamienia i kości. Sztuka jaskiniowa tego okresu jest nadal bardzo prymitywna i szkicowa. Ten obraz należy do stylu I..

Jak pisze N.V. Klyagin:
„W starożytnym stylu I postacie zwierząt są niezwykle schematyczne i trudne do zidentyfikowania. Często, ale nie zawsze tylko głowy zostały przekazane. Ten obrazkowy kanon jest bliski współczesnemu prymitywizmowi: zaokrąglona, ​​eliptyczna lub bardziej kanciasta podłużna postać symbolizująca głowę była czasami uzupełniana geometrycznym ciałem, nieproporcjonalnie duży w porównaniu do głowy i wyposażony w kończyny liniowe. Styl I jest głównie geometryczny, to znaczy symbolicznie reprezentuje jego oznaczenia (modele przedstawione). Kilka szczegółów (oko, usta, uszy, rogi) również zostało geometrycznie zobrazowanych i nie odzwierciedlało dokładnego wyglądu odpowiedniego szczegóły prawdziwych zwierząt. Sztuka stylu byłam bardziej konceptualna, symboliczna niż graficzna, ale jej dalsze losy pokazują, że taka symbolika była konsekwencją niskiej umiejętności artystycznej charakterystycznej dla starożytnego etapu sztuki. ”
http://www.gumer.info/bibliotek_Buks/Science/klyagin/04.php

Możemy zatem stwierdzić, że Kostenkowici-Cro-Magnoni opanowali myślenie abstrakcyjne. Rzeczywiście, aby zobrazować obraz na skale lub wyciąć zwierzęcą figurkę z kości, konieczne było najpierw uformowanie tego szkicowego abstrakcyjnego obrazu w głowie.

Rozwój myślenia abstrakcyjnego przez naszych przodków pozwolił nam zoptymalizować przechowywanie informacji. Jak to się stało? Wyjaśnię następujący przykład.

Niektóre ludy północne mają w swoim języku wiele słów związanych z pojęciem - „śnieg”. Dla śniegu leżącego na ziemi - jedno słowo, dla śniegu na drzewie - drugie, dla świeżego śniegu - trzecie, dla starego - czwarte, dla suchego - piąte, dla mokrego - szóste itd. itp. Tylko około 150 różnych słów. Wydaje się, że ta metoda przechowywania informacji, charakteryzująca się niskim stopniem abstrakcji, odnosi się do myślenia neandertalczyków i Kostenkovets-Cro-Magnons. Ta metoda przechowywania informacji powinna zajmować znacznie więcej miejsca w mózgu niż metoda o wysokim stopniu abstrakcji. W końcu pojęcia suche, mokre, świeże, stare itp. itp. możemy zastosować nie tylko do śniegu, ale także do każdego innego przedmiotu. Będzie to wymagało ustanowienia dodatkowych powiązań między koncepcjami, komplikując strukturę mózgu, ale jednocześnie ilość pamięci zajmowanej przez pamięć masową można znacznie zmniejszyć.

Podobne zjawiska obserwujemy w informatyce. Rozwój technologii komputerowej najpierw idzie drogą zwiększania liczby modułów obliczeniowych i modułów pamięci. Następnie inżynierowie i projektanci komputera mają problemy z wymiarami i zużyciem energii, po czym z reguły następuje rewolucyjne rozwiązanie, które pozwala zmniejszyć oba. Rozmiar i zużycie energii komputerów stale maleje, a możliwości obliczeniowe rosną. Komputery stają się inteligentniejsze. Mistrz świata w szachach traci teraz komputer.

Inną analogią jest przechowywanie informacji w formie bazy danych. Pojęcia abstrakcyjne (słowa) to elementy bazy danych ludzkiego mózgu przechowywane w oddzielnych obszarach pamięci. Aby uzyskać dostęp do kombinacji tych pojęć (słów), mózg generuje różne żądania (pytania, sugestie), które są przetwarzane zgodnie z pewnymi zasadami. Dla każdego konkretnego żądania (pytania) tworzona jest określona odpowiedź i można otrzymać ogromną liczbę takich odpowiedzi, w zależności od obszarów pamięci, do których adresowane jest to żądanie. Mózg nie musi przechowywać wszystkich wyników tych zapytań, jak to zrobił w czasie, gdy nie wiedział, jak formować abstrakcyjne pojęcia. Wystarczy przechowywać informacje o abstrakcyjnych pojęciach i zasadach przetwarzania zapytań. Dzięki rozwojowi języka, który działa z różnymi abstrakcyjnymi pojęciami, słowa osiągają ogromne oszczędności w zasobach pamięci. Innymi słowy, rozwój języka pozwala zmniejszyć ilość pamięci poprzez ustanowienie dynamicznych połączeń (połączeń neuronowych) między różnymi obszarami pamięci (w granicy pojedyncze neurony), w których te słowa są przechowywane. Zmiana pytania zmienia strukturę przestrzenną tych dynamicznych relacji..

Ewolucja ludzkiego mózgu przez długi czas, ponad 3 miliony lat, podążała ścieżką zwiększania objętości mózgu, dopóki nie napotkała takich samych problemów ogólnych i energetycznych jak współczesne komputery. Zawartość mózgu stała się przytłaczającym obciążeniem dla organizmu. Konieczne było znalezienie nowego sposobu na zwiększenie umysłu. Taką metodę odkrył ludzki genom. Ta metoda polegała na ustanowieniu dodatkowych połączeń neuronowych, które zapewniają połączenie między koncepcjami. Same koncepcje dotyczące tej metody przechowywania stały się mniej szczegółowe, bardziej abstrakcyjne, co pozwoliło zmniejszyć ilość pamięci zajmowanej przez przechowywanie tych pojęć i odpowiednio pozwoliło zmniejszyć objętość mózgu. W tym samym czasie współczesny człowiek w strukturze czaszki zniknął z neandertaloidów, których pojawienie się być może było spowodowane koniecznością umieszczenia ogromnego mózgu w objętości czaszki.

Dlatego chcę powiedzieć, że właśnie opanowanie współczesnego myślenia przez abstrakcyjnego człowieka i rozwój języka były przyczyną, która doprowadziła do zmniejszenia objętości mózgu w porównaniu z klasycznym neandertalczykiem, komplikując jego wewnętrzną organizację. Jednocześnie im większa objętość mózgu, tym bardziej przeciętna osoba jest teraz mądrzejsza. Europejczycy i Chińczycy o objętości mózgu 1300-1400 cm3, mądrzejsi od Andamana i Buszmenów, o objętości mózgu 1000-1200 cm3.

Szczeliny i zwoje mózgu - znaczenie i funkcja. Anatomia ludzkiego mózgu

Mózg jest złożoną strukturą ludzkiego ciała, która obejmuje wiele formacji. Złożoność jego struktury wynika z obfitości jego funkcji. W rzeczywistości mózg koordynuje aktywność całego organizmu, to dzięki nim bije nasze serce, tylko dzięki aktywności jego ośrodków oddychamy. W tym artykule postaramy się podnieść zasłonę tajemnicy nad anatomią ludzkiego mózgu.

Części mózgu

Jak wspomniano powyżej, struktura mózgu jest naprawdę złożona. Aby uprościć badanie, w zależności od pełnionych funkcji i cech rozwoju wewnątrzmacicznego mózg dzieli się na następujące części:

• przodomózgowia (telencefalon), który składa się z półkul mózgowych;
• diencephalon (diencephalon), który obejmuje wzgórze i otaczające go struktury;
• śródmózgowie (śródmózgowie), składający się z czwórki i nóg mózgu;
• móżdżek (metencefalon), który obejmuje mostek i móżdżek;
• rdzeń przedłużony (mylenecefalon).

Struktura mózgu w przekroju

Jeśli warunkowo wycinimy mózg w płaszczyźnie czołowej, możemy zobaczyć, że część mózgu jest zabarwiona na ciemno, a część jest jasna. Ciemna część to szara istota, która jest nagromadzeniem ciał komórek nerwowych (neuronów). Jest reprezentowany przez móżdżek i korę mózgową, która znajduje się na obwodzie. Istnieją jednak obszary szarej materii w mózgu, nazywane są zwojami podstawnymi lub układem pozapiramidowym.

Podczas gdy kora, wraz z bruzdami i zwojami mózgu, koordynuje wyższą aktywność nerwową (mowa, pisanie, myślenie, pamięć, uwaga, emocje), istota szara układu pozapiramidowego jest niezbędna do realizacji wysoce precyzyjnych skoordynowanych ruchów.

Zwoje podstawy obejmują takie struktury:

• układ striopallidarowy, który składa się z jądra ogoniastego i jądra soczewkowatego (skorupa wraz z jasną kulą);
• układ limbiczny, w tym ogrodzenie i ciało migdałowate.

Z kolei istota biała to kumulacja procesów komórek nerwowych, które zapewniają związek między leżącymi częściami mózgu a leżącą u ich podstaw, a także interakcję różnych neuronów w obrębie tej samej struktury.

Mózg: funkcje

W rzeczywistości istnieje wiele funkcji ludzkiego mózgu i można o nich napisać więcej niż jeden artykuł. Na poniższej liście wszystkie funkcje są połączone w osobne grupy:

• przetwarzanie informacji z zewnątrz;
• planowanie i podejmowanie decyzji;
• realizacja ruchów;
• emocje
• zapamiętywanie i pamięć;
• Uwaga;
• przemówienie;
• inteligencja i myślenie.

Struktura kory

Kora mózgowa jest centrum wyższej aktywności nerwowej człowieka. Dzięki jej pracy doświadczamy emocji, możemy się uczyć, pamiętać i pamiętać. Kora jest właśnie strukturą, która odróżnia ludzi od przedstawicieli innych rodzajów żywych stworzeń.

Co czyni ją tak wyjątkową? Kora to nie tylko ciągła masa szarej materii; bruzdy i zmarszczki mózgu wchodzą w jej strukturę. Są to ważne elementy tego ciała. Te formacje dzielą półkule mózgu na osobne, ważne funkcjonalnie części.

Rodzaje bruzd

Bruzdy to z grubsza pęknięcia w mózgu, które tworzą bardziej wypukłe części - zwoje. Możemy wyróżnić następujące główne rowki w mózgu:

• podstawowe wykształcone - najgłębsze, podziel korę na osobne płaty (czołowy, potyliczny, skroniowy, wysepkowy, ciemieniowy);
• wtórne - mniej głębokie, to oni dzielą mózg na małe zwinięte części - zwoje;
• dodatkowy (trzeciorzędowy) - najbardziej powierzchowny, zaprojektowany w celu nadania splotom określonego kształtu i zwiększenia powierzchni kory mózgowej.

Główne bruzdy

W mózgu jest wiele bruzd i zwojów. Najważniejsze z nich wymieniono poniżej:

• Silvian groove - granica między płatami czołowymi i skroniowymi;
• Rowek Rolanda - granica między płatami czołowymi i ciemieniowymi;
• rowek ciemieniowo-potyliczny dzieli obszar potyliczny i ciemieniowy;
• boczny rowek - jeden z największych i najgłębszych w mózgu;
• rowek w talii - znajduje się na środkowej płaszczyźnie mózgu;
• bruzka hipokampowa - kontynuacja odcinka lędźwiowego;
• okrągły rowek ogranicza płat wysepki w dolnej części mózgu.

Półkula zewnętrzna

Anatomia ludzkiego mózgu, a zwłaszcza kory, jest dogodnie badana poprzez podział mózgu na osobne części. Pierwszym jest rozważenie kory zewnętrznej powierzchni półkul mózgowych. Wszak tam znajduje się najgłębsza formacja - boczny rowek mózgu. Ma szerokie dno, które nazywa się wysepką. Zaczynając od podstawy mózgu, ten rowek na jego powierzchni dzieli się na trzy mniejsze wgłębienia: dwa krótsze - przedni poziomy i wstępujący, a także jedno wgłębienie znacznie dłużej - tylny poziomy. W tę iz powrotem ta długa gałąź jest podzielona na dwie części: wstępującą i malejącą.

Na dnie bocznego rowka znajduje się wysepka, która następnie kontynuuje swój ruch w zakręcie poprzecznym. Wokół niego jest okrągła lub okrągła bruzda. Wysepka jest podzielona na dwa płaty: przedni i tylny, które są oddzielone od siebie środkową bruzdą.

Część czołowa

Najbardziej przednia część mózgu nazywa się płatem czołowym. Dwa rowki obrysowują jego granice: środkowy rowek z tyłu, oddzielający go od płata ciemieniowego (to wgłębienie jest również nazywane rolandem), boczny od dołu, którego strukturę opisano szczegółowo powyżej. Przednie zagłębienia znajdują się przed środkowym zagłębieniem. Jeden znajduje się wyżej, a drugi niżej. Bruzdy te ograniczają środkowy zakręt.

Płat czołowy jest podzielony na trzy zakręty czołowe: górny, środkowy i dolny. Są one ograniczone od siebie górnymi i dolnymi przednimi rowkami. Można powiedzieć, że w płatu czołowym znajdują się największe bruzdy i żyły mózgu.

Część ciemieniowa

Cztery rowki natychmiast ograniczają tę część mózgu od innych struktur: środkowej, bocznej, biodrowo-potylicznej i poprzecznej potylicy. Za środkową, analogicznie do płata czołowego, znajduje się rowek postcentralny, który w niektórych podręcznikach jest podzielony na dwie kolejne części: górną i dolną. Dwa z powyższych wgłębień ograniczają zakręt postcentralny.

Wewnątrz klatki piersiowej bruzdy dzieli się na dwa płaty (górny i dolny) ciemieniową część mózgu. Dolny płat obejmuje zakręt nadbrzeżny i kątowy.

Część czasowa

Czasowa część półkul mózgowych jest ograniczona bocznym rowkiem od góry i od tyłu warunkową linią wyciągniętą z tego rowka do tylnej potylicy. Struktura danego płata mózgu jest łatwa do zapamiętania: trzy równoległe sploty są oddzielone trzema równoległymi rowkami. Pęknięcia i zwoje mózgu w części skroniowej otrzymały tę samą nazwę: górną, środkową i dolną skroniową.

Część potyliczna

Najbardziej niestabilne formacje znajdują się w tej części mózgu. Struktura kory płata potylicznego jest bardzo indywidualna. Jednak prawie wszystkie mają tylny zakręt potyliczny, który tworzy zakręt przejściowy, gdy zbliża się do części ciemieniowej. Również struktura tej części mózgu charakteryzuje się obecnością biegunowych rowków rozmieszczonych pionowo.

Przyśrodkowa powierzchnia

Bruzda ciała modzelowatego jest najbardziej środkowo umiejscowiona, która następnie przechodzi w bruzdę hipokampa, która ogranicza sam hipokamp. W pobliżu ciałka modzelowatego znajdują się ciemne i ciałko modzelowate marginalis. Równolegle z hipokampem przechodzi rowek górny.

Powyższe wgłębienia mózgu ograniczają określony system, który nazywa się limbicznym. To z kolei składa się z talii i zakrętu hipokampa.

Oprócz samego układu limbicznego na wewnętrznej powierzchni mózgu znajdują się również struktury, które nadal przemieszczają się z zewnętrznej części kory mózgowej. W ten sposób rozprzestrzenia się bruzda przyzębia, za którą znajduje się przedklina (zakręt przypominający kształt trapezu). Obok tej wnęki znajduje się również bruzda ostroga, która rozciąga się od tyłu głowy i do przodu aż do ciała modzelowatego. Pomiędzy dwoma wspomnianymi powyżej wgłębieniami znajduje się zakręt w kształcie klina.

Dolna powierzchnia

Dolna lub podstawowa powierzchnia mózgu jest utworzona przez części płatów czołowego, skroniowego i potylicznego. Jednak oprócz tych struktur, tak zwany mózg węchowy znajduje się również na powierzchni podstawowej. Obejmuje rowek węchowy, otoczony bezpośrednim zakrętem i szczelinami orbitalnymi.

W składzie płata skroniowego opartego na mózgu znajdują się dolne rowki skroniowe i potyliczno-skroniowe, między którymi znajduje się zakręt o tej samej nazwie. W pobliżu znajduje się również trzcinowy zakręt.

Główne znaczenie

Jak już wspomniano, mózg jest złożoną strukturą, która wykonuje wiele funkcji. Co pomaga tak stosunkowo małemu organowi kontrolować funkcjonowanie całego organizmu? Tutaj warto odpowiedzieć na pytanie, jakie jest znaczenie bruzd i zwojów mózgu. Zasadniczo taka wypukła-wklęsła struktura mózgu zwiększa jego powierzchnię, co zwiększa liczbę zadań, które można wykonać na jednostkową powierzchnię kory mózgowej. Warto zauważyć, że największa ilość istoty szarej jest skoncentrowana dokładnie pod bruzdami.

Można wyróżnić główne funkcje bruzd i zwojów mózgu:

• Zwoje czasowe są konieczne do realizacji funkcji mowy, a mianowicie do rozumienia i rozumienia mowy. W płatku skroniowym znajduje się specjalne centrum mowy Wernicke, odpowiedzialne za rozumienie pisania i mówienia. Jeśli centrum to zostanie uszkodzone (z udarem, urazem lub guzem), nastąpi określone zaburzenie zwane afazją sensoryczną. Oznacza to, że chociaż pacjent normalnie wymawia słowa i pisze, absolutnie nie rozumie znaczenia tego, co mu powiedziano.
• Dolny zakręt czołowy jest niezbędny do formułowania mowy. Oto inny byt - centrum mowy Brocka. Jeśli jego praca jest zakłócona, dochodzi do afazji ruchowej - osoba rozumie, co do niego mówią, ale on sam nie może wypowiedzieć słowa. W niektórych chorobach, na przykład zaburzeniach krążenia w środkowej tętnicy mózgowej, możliwe jest uszkodzenie zarówno płatów czołowych, jak i skroniowych. Następnie dochodzi do całkowitej afazji - pacjent nie rozumie mowy ani nie wymawia słów.
• Przedni środkowy zakręt jest częścią układu piramidalnego, to znaczy systemu odpowiedzialnego za realizację świadomych ruchów.
• Tylny środkowy zakręt jest częścią wrażliwego układu organizmu. Dzięki niej czujemy dotyk, ból, różnicę temperatur.

Zazwyczaj rozpad zakrętu następuje osobno, tylko kilka formacji jest objętych patologicznym procesem. Istnieją jednak patologie, które powodują naruszenie funkcji wszystkich lub prawie wszystkich żyroskopów naraz - jest to ich atrofia. Ta patologia charakteryzuje się spadkiem liczby zwojów wraz z rozszerzaniem się bruzd. Klinicznie objawia się to naruszeniem intelektu, psychiki, zaburzeń motorycznych.

W strukturze półkul mózgowych płaty, rowki i zakręt mają nierozerwalne połączenie. Bruzdy są ograniczone przez zwoje, a grupa zwojów jest zorganizowana w płaty, oddzielone tymi samymi wcięciami - bruzdy. Złożona organizacja ze wszystkimi strukturami wymienionymi w artykule jest po prostu niezbędna dla mózgu. Bez niego niemożliwe byłoby wypełnienie wszystkich jego funkcji.

Najmniejsza część mózgu

Zawiera następujące bruzdy i zwoje:

1 rowek przedosiowy; między bruzdą przedśrodkową i środkową znajduje się zakręt przedśrodkowy;

2. Górne i dolne przednie rowki, pomiędzy którymi znajduje się górny, środkowy i dolny zakręt przedni. Dolny zakręt czołowy jest podzielony na trzy części: operacyjną (tympaniczną), trójkątną (trójkątną) i orbitalną (orbitalną).

3. Przednia pozioma bruzda i jej rosnąca gałąź;

4. Przyśrodkowy zakręt czołowy, oddzielony od płata kończyny bruzdy obręczy;

5. Część zakrętu obręczy;

6. Rowki węchowe i orbitalne znajdujące się na dolnej powierzchni płata czołowego. W rowku węchowym znajduje się opuszka węchowa, przewód węchowy i trójkąt węchowy.

7. Bezpośredni zakręt położony między rowkiem węchowym a przyśrodkowym
krawędź półkuli.

Płat czołowy odpowiada przedniemu rogowi komory bocznej.

Charakterystyka funkcjonalna stref korowych płata czołowego.

1. W obszarze zakrętu przedśrodkowego płata czołowego znajduje się rdzeń korowy analizatora motorycznego - centrum kinestetyczne. Obszar ten nazywany jest również korą sensomotoryczną. Oto część włókien aferentnych ze wzgórza, które przenoszą informacje proprioceptywne z mięśni i stawów. Zaczynają się również ścieżki opadające do pnia mózgu i rdzenia kręgowego, zapewniając możliwość świadomej regulacji ruchów (ścieżki piramidalne). Klęska tego obszaru kory prowadzi do paraliżu przeciwnej połowy ciała.

2. W tylnej jednej trzeciej środkowego zakrętu czołowego znajduje się środek pisania - środek wykresu lub asocjacyjne centrum znaków pisanych. Ta strefa kory daje projekcje jąder nerwów czaszkowo-okoruchowych, a także poprzez połączenia korowo-korowe komunikuje się ze środkiem widzenia w płacie potylicznym i centrum kontroli mięśni rąk i szyi w zakręcie przedśrodkowym. Klęska tego centrum prowadzi do upośledzenia umiejętności pisania pod kontrolą wzroku (agraphia).

3. W tylnej trzeciej dolnej części zakrętu czołowego centrum motoryczne mowy (centrum Brocka) stanowi centrum artykulacji mowy. Ma wyraźną asymetrię funkcjonalną. Gdy zostanie zniszczony na prawej półkuli, utracona zostaje zdolność regulacji barwy i intonacji, mowa staje się monotonna. Kiedy centrum motoryczne mowy zostaje zniszczone po lewej stronie, artykulacja mowy jest nieodwracalnie zaburzona, aż do utraty zdolności do artykułowania mowy (afazja) i śpiewu (amusia). Przy częściowych naruszeniach można zaobserwować agramatyzm - niezdolność do prawidłowego konstruowania fraz.

4. W obszarze przedniej i środkowej trzeciej części górnego, środkowego i częściowo dolnego zakrętu czołowego znajduje się obszerna przednia strefa asocjacyjna kory, która realizuje programowanie złożonych form zachowania (planowanie różnych form aktywności, podejmowanie decyzji, analiza wyników, dobrowolne wzmocnienie aktywności, korygowanie hierarchii motywacyjnej). Obszar przedniego bieguna i przyśrodkowego zakrętu czołowego ogranicza się do regulacji aktywności emotiogennych obszarów mózgu wchodzących do układu limbicznego i jest związany z kontrolą stanów psychoemocjonalnych. Naruszenia w tym obszarze mózgu mogą prowadzić do zmiany tak zwanej „struktury osobowości” i wpływać na charakter osoby, jej orientację wartości, aktywność intelektualną.

Obszar orbity zawiera centra analizatora węchowego i jest ściśle związany anatomicznie i funkcjonalnie z układem limbicznym mózgu.

5. W przedniej części środkowego zakrętu czołowego znajduje się środek połączonego obrotu głowy i oczu.

Płatki półkul mózgowych

Płat czołowy (lobus frontalis) (ryc. 254, 258) zawiera szereg bruzd, które ograniczają zakręt. Przedśrodkowy rowek znajduje się w płaszczyźnie czołowej równolegle do centralnego rowka i razem z nim oddziela przedśrodkowy zakręt, w którym zamknięte są odruchy warunkowane silnika - rdzeń analizatora silnika. Warstwa V kory przedśrodkowego zakrętu, utworzona przez gigantyczne komórki paramidu, jest punktem początkowym ścieżki piramidy, która łączy prawy obszar motoryczny kory z lewą połową ciała i odwrotnie. Górny, środkowy i dolny zakręt przedni są ograniczone dwoma rowkami, prostopadłymi do rowka przedśrodkowego. W tylnych częściach dolnego zakrętu czołowego znajduje się motoryczny środek mowy - motoryczny analizator mowy stawowej. Motorowy ośrodek mowy, podobnie jak analizator słuchowy mowy mówionej i inne centra mowy, powstaje z dwóch stron w embrionalnym okresie rozwoju, ale rozwija się tylko z jednej strony - od lewej u osób praworęcznych i po prawej u osób leworęcznych. Tylne części środkowego zakrętu czołowego zawierają środek połączonego obrotu głowy i oczu w jednym kierunku, a środek litery stanowi motoryczny analizator języka pisanego.

Płat ciemieniowy (lobus parietalis) (ryc. 258) zawiera postcentralny zakręt, który jest oddzielony postcentralnym i środkowym rowkiem i zawiera środek dotyku, wrażliwość na ból i temperaturę. Bruzda ciemieniowa jest skierowana prostopadle do bruzdy pośrodkowej i ogranicza górne i dolne płaty ciemieniowe. W górnym płacie ciemieniowym znajduje się centrum stereognozji, czyli rozpoznawania przedmiotów przez dotyk. Dolny płat ciemieniowy zawiera górny marginalny zakręt, w którym spoczywa boczny rowek, lub przełomowy zakręt. Oto centrum praxii - synteza ukierunkowanych umiejętności pracy, natury sportowej itp. Pod zakrętem ponad marginalnym znajduje się zakątek zakrętu, który jest centrum czytania, czyli wizualnym analizatorem języka pisanego. Centrum praxia i centrum czytania dla praworęcznych znajdują się po lewej stronie.

W płacie skroniowym (lobus temporalis) (ryc. 254, 258) leży pięć równoległych zwojów, które są również równoległe do rowka bocznego. Trzy z nich znajdują się na górnej bocznej powierzchni półkul i są oddzielone od siebie górnymi i dolnymi rowkami skroniowymi. Pozostałe dwa znajdują się na dolnej i środkowej powierzchni. Osoby praworęczne po lewej stronie i osoby leworęczne po prawej stronie z tyłu górnego zakrętu skroniowego zawierają sensoryczne centrum mowy - słuchowy analizator mowy. Rdzeń analizatora słuchowego znajduje się w środkowej części górnego zakrętu skroniowego. Znajduje się na powierzchni skierowanej na wysepkę. W środkowej części płata skroniowego znajduje się zakręt para-hipokampowy, obok którego hipokamp leży w grubości płata skroniowego. Sam zakręt zawiera środek węchu i smaku. Przednia część zakrętu przytarczyca wygina się i nazywa się hakiem.

Płat potyliczny (lobus occipitalis) (ryc. 258) zawiera głęboką bruzdę ostrogową rozciągającą się wzdłuż jego środkowej powierzchni. Klin znajduje się nad bruzdą ostrogową, a poniżej zakręt językowy. Klin i zakręt językowy zawierają środek analizatora wizualnego.

Układ limbiczny półkul mózgowych to zestaw oddzielnych struktur umiejscowionych w formie pierścienia, odpowiedzialnych za reakcję emocjonalną i regulujących funkcjonowanie narządów wewnętrznych i hormonalnych. Struktury mózgowe, które składają się na układ limbiczny, obejmują zakręt parahippocampal, hipokamp, ​​łuk, zakręty obręczy znajdujące się nad ciałkiem modzelowatym, a także szereg innych struktur.

Figa. 254. Mózg (widok z dołu):
1 - płat czołowy; 2 - żarówka węchowa; 3 - przewód węchowy; 4 - płat skroniowy; 5 - przysadka mózgowa; 6 - nerw wzrokowy;
7 - przewód wzrokowy; 8 - ciało wyrostka sutkowego; 9 - nerw okoruchowy; 10 - nerw blokowy; 11 - most; 12 - nerw trójdzielny;
13 - nerw uprowadzenia; 14 - nerw twarzowy; 15 - nerw przedsionkowo-ślimakowy; 16 - nerw językowo-gardłowy; 17 - nerw błędny;
18 - dodatkowy nerw; 19 - nerw gnykowy; 20 - móżdżek; 21 - rdzeń przedłużony

Figa. 258. Płatki mózgu (widok z boku):
1 - płat ciemieniowy; 2 - bruzdy mózgu; 3 - płat czołowy; 4 - płat potyliczny;
5 - płat skroniowy; 6 - rdzeń kręgowy

Płat czołowy (lobus frontalis) (ryc. 254, 258) zawiera szereg bruzd, które ograniczają zakręt. Przedśrodkowy rowek znajduje się w płaszczyźnie czołowej równolegle do centralnego rowka i razem z nim oddziela przedśrodkowy zakręt, w którym zamknięte są odruchy warunkowane silnika - rdzeń analizatora silnika. Warstwa V kory przedśrodkowego zakrętu, utworzona przez gigantyczne komórki paramidu, jest punktem początkowym ścieżki piramidy, która łączy prawy obszar motoryczny kory z lewą połową ciała i odwrotnie. Górny, środkowy i dolny zakręt przedni są ograniczone dwoma rowkami, prostopadłymi do rowka przedśrodkowego. W tylnych częściach dolnego zakrętu czołowego znajduje się motoryczny środek mowy - motoryczny analizator mowy stawowej. Motorowy ośrodek mowy, podobnie jak analizator słuchowy mowy mówionej i inne centra mowy, powstaje z dwóch stron w embrionalnym okresie rozwoju, ale rozwija się tylko z jednej strony - od lewej u osób praworęcznych i po prawej u osób leworęcznych. Tylne części środkowego zakrętu czołowego zawierają środek połączonego obrotu głowy i oczu w jednym kierunku, a środek litery stanowi motoryczny analizator języka pisanego.

Płat ciemieniowy (lobus parietalis) (ryc. 258) zawiera postcentralny zakręt, który jest oddzielony postcentralnym i środkowym rowkiem i zawiera środek dotyku, wrażliwość na ból i temperaturę. Bruzda ciemieniowa jest skierowana prostopadle do bruzdy pośrodkowej i ogranicza górne i dolne płaty ciemieniowe. W górnym płacie ciemieniowym znajduje się centrum stereognozji, czyli rozpoznawania przedmiotów przez dotyk. Dolny płat ciemieniowy zawiera górny marginalny zakręt, w którym spoczywa boczny rowek, lub przełomowy zakręt. Oto centrum praxii - synteza ukierunkowanych umiejętności pracy, natury sportowej itp. Pod zakrętem ponad marginalnym znajduje się zakątek zakrętu, który jest centrum czytania, czyli wizualnym analizatorem języka pisanego. Centrum praxia i centrum czytania dla praworęcznych znajdują się po lewej stronie.

W płacie skroniowym (lobus temporalis) (ryc. 254, 258) leży pięć równoległych zwojów, które są również równoległe do rowka bocznego. Trzy z nich znajdują się na górnej bocznej powierzchni półkul i są oddzielone od siebie górnymi i dolnymi rowkami skroniowymi. Pozostałe dwa znajdują się na dolnej i środkowej powierzchni. Osoby praworęczne po lewej stronie i osoby leworęczne po prawej stronie z tyłu górnego zakrętu skroniowego zawierają sensoryczne centrum mowy - słuchowy analizator mowy. Rdzeń analizatora słuchowego znajduje się w środkowej części górnego zakrętu skroniowego. Znajduje się na powierzchni skierowanej na wysepkę. W środkowej części płata skroniowego znajduje się zakręt para-hipokampowy, obok którego hipokamp leży w grubości płata skroniowego. Sam zakręt zawiera środek węchu i smaku. Przednia część zakrętu przytarczyca wygina się i nazywa się hakiem.

Płat potyliczny (lobus occipitalis) (ryc. 258) zawiera głęboką bruzdę ostrogową rozciągającą się wzdłuż jego środkowej powierzchni. Klin znajduje się nad bruzdą ostrogową, a poniżej zakręt językowy. Klin i zakręt językowy zawierają środek analizatora wizualnego.

Układ limbiczny półkul mózgowych to zestaw oddzielnych struktur umiejscowionych w formie pierścienia, odpowiedzialnych za reakcję emocjonalną i regulujących funkcjonowanie narządów wewnętrznych i hormonalnych. Struktury mózgowe, które składają się na układ limbiczny, obejmują zakręt parahippocampal, hipokamp, ​​łuk, zakręty obręczy znajdujące się nad ciałkiem modzelowatym, a także szereg innych struktur.

Atlas anatomii człowieka. Akademik.ru. 2011 r.

Najmniejsza część mózgu

a) Płatki mózgu. Powierzchnia kory półkul mózgowych jest pokryta bruzdami i rozmieszczonymi między nimi fałdami - zwojami. Większość kory mózgowej jest ukryta w rowkach. Kształty bruzd u różnych osób mogą się różnić, jednak niektóre bruzdy są dość podobne i mogą służyć jako opisowe punkty orientacyjne. Najgłębsze - boczne (silwińskie) i środkowe (Roland) bruzdy.

Bruzdy dzielą półkule na cztery płaty (w rzucie bocznym) za pomocą dwóch wyobrażonych linii. Pierwsza linia biegnie od bocznego grzbietu bruzdy, druga - od górnej krawędzi bruzdy brzuszno-potylicznej do wycięcia przedokręgowego znajdującego się na dolnej granicy półkuli (bruzda i wycięcie pokazano na poniższym rysunku). Przydziel płaty czołowe, ciemieniowe, potyliczne i skroniowe mózgu.

Najbardziej wystające obszary płatów czołowego, potylicznego i skroniowego tworzą bieguny półkul mózgowych.

Po usunięciu krawędzi bocznego rowka (opony) otwiera się dostęp do wysepki mózgu. W artykule na temat embriogenezy mózgu zauważono, że podczas rozwoju mózgu płodowego wysepka mózgu pozostaje stosunkowo „nieaktywna”.

Środkowa powierzchnia półkul jest ukryta za ciałkiem modzelowatym - dużym splotem włókien istoty białej łączącym symetryczne odcinki dwóch półkul. W ciałku modzelowatym wyróżnia się główną część - tułów, tylny koniec - wałek i przedni koniec - kolano, które zamienia się w wąski dziób, który kontynuuje do przedniego wargi. Płat czołowy leży przed wyimaginowaną linią poprowadzoną od górnej krawędzi bruzdy środkowej do tułowia modzelowatego. Płat ciemieniowy leży za tą linią i jest oddzielony od płata potylicznego rowkiem ciemieniowo-potylicznym. Płat skroniowy leży przed wyimaginowaną linią łączącą wycięcie kości udowej z ciałem modzelowatym.

Pięć płatów mózgu. (A) boczna i (B) środkowa powierzchnia prawej półkuli mózgu. Prawa półkula z (A) bocznymi i (B) środkowymi bokami z wizerunkiem głównych bruzd i zwojów.

Zwróć uwagę na poniższe zdjęcia, a także poniższy opis cech powierzchni płatów.

1. Płat czołowy. Na bocznej powierzchni płata czołowego znajduje się zakręt przedśrodkowy, ograniczony do przodu przez rowek przedśrodkowy. Bezpośrednie, górne, środkowe i dolne zwoje płata czołowego są ograniczone do górnych i dolnych rowków czołowych. Na środkowej powierzchni górny zakręt czołowy jest oddzielony od zakrętu obręczy bruzdą talii. Na dolnej (orbitalnej) powierzchni znajduje się kilka zwojów orbit. Opuszki węchowe i ścieżki węchowe stykają się z powierzchnią orbity płata czołowego.

2. Płat ciemieniowy. Z przodu płata ciemieniowego znajduje się postcentralny zakręt, ograniczony z tyłu postcentralnym rowkiem. Bruzda ciemieniowa dzieli tylną część płata ciemieniowego na górne i dolne płaty ciemieniowe. W dolnej części płatu ciemieniowego znajduje się zakręt nadbrzeżny, obejmujący zagięcie końcowe rowka bocznego oraz zakręt kątowy, otaczający górny bruzdy skroniowe.

Na środkowej powierzchni płata ciemieniowego znajduje się tył bliskiego środkowego płata mózgu, a za nim przedni klin półkul. Nazwa blisko środkowego płata, częściowo zlokalizowanego w płatu czołowym, wynika z jego położenia względem centralnego rowka.

3. Płat potyliczny. Boczna powierzchnia płata potylicznego jest reprezentowana przez kilka bocznych zwojów potylicznych. Na powierzchni przyśrodkowej znajduje się zakręt w kształcie klina (klin), który oddziela bruzdy piersiowo-potyliczne i ostrogi. Na dolnej powierzchni znajdują się trzy zwoje i trzy bruzdy. Boczne i środkowe zwoje potyliczno-skroniowe są oddzielone rowkiem potyliczno-skroniowym. Bruzdy boczne i poboczne ograniczają zakręt trzciny.

4. Płat skroniowy. Płat skroniowy ma górny, środkowy i dolny zakręt skroniowy, oddzielone górną i dolną bruzdą skroniową. Dolna powierzchnia płata jest reprezentowana przez przednie odcinki zakrętu potyliczno-skroniowego. Zakręt językowy przechodzi do zakrętu para-hipokampa, który kończy się w obszarze haka hipokampa - zaokrąglony występ umieszczony przyśrodkowo. Jak pokazano w częściach mózgu, zakręt parahipokokowy znajduje się pod „skręconą” częścią kory mózgowej - hipokampem.

5. Płat limbiczny. Piąty, limbiczny płat mózgu znajduje się na środkowej powierzchni półkul. Powierzchnia płata kończyny przedniej jest reprezentowana przez splot zakrętu obręczy i para-ogon. Zwykle mówią o układzie limbicznym, który obejmuje hipokamp, ​​łuk mózgu i ciało migdałowate.

Wysepka mózgu (zdjęta opona). Struktura powierzchni mózgu zdrowego człowieka („gruby” plasterek MR). Mózg (widok od dołu) z obrazem głównych bruzd i zwojów.

b) Diencephalon. Głównymi strukturami międzymózgowia są wzgórze i podwzgórze. Te skupiska jąder tworzą boczne ściany trzeciej komory. Rdzeń podwzgórza przechodzi między wzgórzem a podwzgórzem, który stanowi granicę rostową granicznej bruzdy zarodka.

c) Środkowa projekcja strzałkowa mózgu. Środkowa sekcja strzałkowa głowy zwłok pokazana na poniższym rysunku pokazuje położenie mózgu w stosunku do otaczających go struktur..

Diencephalon i jego granice. Ciało modzelowate. Sagittal MR sekcja mózgu żywej osoby. Sagittal sekcja ustalonego preparatu mózgu.

Lekcja wideo anatomii rowków i zwojów mózgu

Redaktor: Iskander Milewski. Data publikacji: 11/09/2018

Główne części mózgu i ich funkcje

Mózg ma złożoną strukturę i jest centralnym narządem układu nerwowego. Części mózgu oddziałują na siebie poprzez połączenia neuronowe, które regulują aktywność całego organizmu.

Główne części mózgu

Ludzki układ nerwowy jest dość dobrze zbadany, co pozwoliło szczegółowo opisać, z jakich działów składa się mózg i ich związek z różnymi narządami, a także wpływ na reakcje behawioralne. Narząd CNS zawiera miliardy neuronów, przez które przechodzą impulsy elektryczne, przekazując informacje do komórek mózgowych z narządów wewnętrznych i układów.

Struktury mózgowe są dobrze chronione przed negatywnymi czynnikami zewnętrznymi:

• Płyn mózgowo-rdzeniowy (płyn mózgowo-rdzeniowy) - znajduje się między błonami a powierzchnią narządu. Płyn mózgowo-rdzeniowy działa jako amortyzator, chroniąc struktury przed uszkodzeniem i tarciem. Płyn krąży w sposób ciągły w komorach mózgu, w przestrzeni podpajęczynówkowej i w kanale kręgowym. Oprócz ochrony mechanicznej utrzymuje także stabilne ciśnienie wewnątrzczaszkowe i procesy metaboliczne;
• Błona pajęczaka (pajęczak) to błona środkowa, najgłębsza i najdelikatniejsza. Powstaje z tkanki łącznej i zawiera dużą liczbę włókien kolagenowych. Uczestniczy w wymianie płynu mózgowo-rdzeniowego. Pajęczynówka zawiera bardzo cienkie nitkowate sznury wplecione w miękką membranę;
• Wewnętrzna skorupa (miękka) - ściśle przylega do konstrukcji, wypełniając wszystkie przestrzenie (szczeliny, rowki). Składa się z luźnej tkanki łącznej przenikającej przez sieć krążenia, która dostarcza składniki odżywcze do komórek organizmu;
• Powłoka powierzchniowa (twarda) jest utworzona z gęstej tkanki łącznej i ma dwie powierzchnie. Zewnętrzna powierzchnia zawiera dużą liczbę naczyń i ma szorstką powierzchnię. Wewnętrzna powierzchnia jest gładka i przylega ściśle do kości - rośnie wraz z okostną czaszki i szwami łuku;
• Pudełko czaszki - tworzy szkielet ochronny dla struktur mózgu i jego błon, składa się z 23 połączonych ze sobą kości. Czaszka służy jako miejsce do przyczepienia miękkiej tkanki mózgu..

Komórki struktur mózgowych powstają z ciał neuronów (istota szara, główny składnik układu nerwowego) i otoczki mielinowej (istota biała). Każda funkcjonalnie aktywna komórka narządu ma długi proces (akson), który rozgałęzia się i łączy z innym neuronem (synapsą).

W ten sposób uzyskuje się rodzaj łańcucha do przesyłania i odbierania impulsu elektrycznego z jednego neuronu do drugiego. Sygnały do ​​struktur mózgu przechodzą przez rdzeń kręgowy i nerwy czaszkowe wystające z tułowia. W niektórych częściach mózgu neurony są przekształcane przez syntezę hormonów.

Ludzki mózg składa się z: części przedniej, środkowej i tylnej. Prace naukowe badaczy opisują mózg po otwarciu czaszki jako dwie duże półkule i powiększoną formację (pień), więc mózg jest zwykle podzielony na trzy części. Półkula jest podzielona przez podłużny rowek - przeplatanie się włókien nerwowych (ciało modzelowate) o kształcie szerokiego paska składa się z aksonów.

Funkcje tych części mózgu to tworzenie procesów myślowych i możliwość percepcji zmysłowej. Każda półkula ma inną funkcjonalność i jest odpowiedzialna za przeciwną połowę ciała (lewa dla prawej połowy i odwrotnie). Główne części mózgu powstają przez podział narządu za pomocą bruzd i zwojów.

Struktury mózgowe są podzielone na 5 działów:

1. Mózgowiec (w kształcie rombu);
2. Środkowy;
3. Z przodu;
4. Skończone;
5. Węchowy.

Narząd ośrodkowego układu nerwowego ma wysoką plastyczność - gdy jeden z oddziałów jest uszkodzony, tymczasowo uruchamiane są zdolności kompensacyjne, które pozwalają mu wykonywać funkcje zaburzonego oddziału. Konwencjonalnie mózg dzieli się na: prawą półkulę i lewą półkulę, móżdżek, rdzeń przedłużony. Te trzy działy są połączone w jedną sieć, ale różnią się funkcjonalnością.

Kora mózgowa

Kora półkul tworzy cienką warstwę szarej materii, odpowiedzialną za wyższą funkcję umysłową. Bruzdy można zobaczyć wizualnie na powierzchni kory, dlatego wszystkie części mózgu mają złożoną powierzchnię. Centralny organ każdej osoby ma inny kształt bruzd, głębokości i długości, a zatem indywidualny wzór.

Badania struktur mózgu umożliwiły określenie najstarszej warstwy korowej i ewolucyjnego rozwoju narządu za pomocą analizy histologicznej. Kora jest podzielona na kilka rodzajów:

1. Archipallium jest najstarszą częścią kory, reguluje emocje i instynkty;
2. Paleopallium - młodsza część kory mózgowej, odpowiada za autonomiczną regulację i utrzymuje równowagę fizjologiczną całego organizmu;
3. Neocortex - nowy obszar kory mózgowej, tworzy górną warstwę półkul mózgowych;
4. Mezokorteks - składa się z pośredniej starej i nowej kory.

Wszystkie obszary kory są w ścisłej interakcji ze sobą, a także ze strukturami podkorowymi. Podkora obejmuje następujące struktury:

• Wzgórze (guzki wzrokowe) jest nagromadzeniem dużej masy istoty szarej. Wzgórze zawiera jądra czuciowe i motoryczne, włókna nerwowe pozwalają mu łączyć się z wieloma częściami kory mózgowej. Wizualne guzki są połączone z układem limbicznym (hipokamp) i uczestniczą w tworzeniu emocji i pamięci przestrzennej;
• Zwoje podstawy (jądra) - nagromadzenie istoty białej w grubości szarości. Warstwa znajduje się z boku wzgórza, w pobliżu podstawy półkul. Jądra podstawowe wykonują wyższe procesy aktywności nerwowej, aktywna faza pracy zachodzi w ciągu dnia i zatrzymuje się podczas snu. Neurony w jądrach są aktywowane podczas pracy umysłowej ciała (koncentracja uwagi) i wytwarzają impulsy elektrochemiczne;
• Jądro pnia mózgu - regulują mechanizmy redystrybucji napięcia mięśniowego i są odpowiedzialne za utrzymanie równowagi;
• Rdzeń kręgowy - znajduje się w kanale kręgowym i ma jamę wypełnioną płynem mózgowo-rdzeniowym. Przedstawiony w postaci długiego pasma i zapewnia połączenie między dużym mózgiem a peryferiami. Rdzeń kręgowy jest podzielony na segmenty i wykonuje odruch. Przez kanał kręgowy dochodzi do przepływu informacji do mózgu.

Hierarchia tych struktur w stosunku do kory jest niższa, ale każda z nich pełni ważne funkcje, aw przypadku naruszeń powstaje niezależny samorząd. Region podkorowy jest reprezentowany przez kompleks różnych formacji, które biorą udział w regulacji reakcji behawioralnych.

Płaty i centra mózgowe

Masa narządu centralnego stanowi około 2% całkowitej masy osoby. Każda komórka narządu potrzebuje aktywnego dopływu krwi i zużywa do 15% całkowitej objętości krążącej krwi w ciele. Dopływ krwi do tkanki mózgowej jest osobnym systemem funkcjonalnym - wspiera żywotną aktywność każdej komórki, dostarczając składniki odżywcze i tlen (zużywa 20% całości).

Tętnice tworzą błędne koło, przy aktywności neuronów zwiększa się również przepływ krwi do tego obszaru. Krew i tkanka mózgowa są oddzielone od siebie barierą fizjologiczną (krew-mózg) - zapewnia selektywną przepuszczalność substancji, chroniąc główne części ciała przed różnymi infekcjami. Odpływ krwi z ośrodkowego układu nerwowego odbywa się przez żyły szyjne.

Lewa i prawa półkula zawiera pięć sekcji:

• Płat czołowy jest najbardziej masywną częścią półkul; gdy obszar ten zostanie uszkodzony, kontrola behawioralna zostanie utracona. Przedni biegun odpowiada za koordynację ruchów i umiejętności mowy;
• Płat ciemieniowy - odpowiedzialny za analizę różnych wrażeń, w tym postrzeganie ciała i rozwój różnych umiejętności (czytanie, liczenie);
• Płat potyliczny - ta część przetwarza przychodzące sygnały optyczne, tworząc obrazy wizualne;
• Płat skroniowy - przetwarza przychodzące sygnały audio. Każdy dźwięk jest analizowany pod kątem prawidłowej percepcji. Ta część mózgu odpowiada również za tło emocjonalne, które znajduje odzwierciedlenie w reakcjach twarzy. Płaty czasowe są centrum przechowywania przychodzących informacji (pamięć długoterminowa);
• Ostrovka - dzieli płat czołowy i skroniowy, płat ten odpowiada za świadomość (reakcję na różne sytuacje). Płat wysepki przetwarza wszystkie sygnały zmysłów, tworząc obrazy.

Każda półkula ma występy, które są nazywane - biegun:

• Czołowy - z przodu;
• Occipital - z tyłu;
• Side - czasowy.

Półkule mają również trzy powierzchnie: wypukłą - wypukłą, dolną i przyśrodkową. Każda powierzchnia przechodzi od jednego do drugiego, tworząc jednocześnie krawędzie (górny, dolny boczny, dolny środkowy). To, za co odpowiada każda sekcja mózgu i jakie funkcje wykonuje, zależy od położonych w nich centrów. Naruszenie żywotnego centrum prowadzi do poważnej konsekwencji - śmierci.

W której części mózgu znajdują się centra mowy ludzkiej i inne aktywne miejsca w strukturze korowej, zależą od anatomicznego podziału półkul mózgowych za pomocą bruzd. Tworzenie bruzd jest procesem ewolucyjnego rozwoju narządu, ponieważ wzrost ostatecznych struktur mózgu jest ograniczony przez czaszkę. Intensywny wzrost tkanek doprowadził do wrastania istoty szarej do grubości bieli.

Płat czołowy

Przednia część jest utworzona przez korę mózgową i jest oddzielona od innych płatów bruzdami. Centralna bruzda ogranicza część czołowo - ciemieniową, a boczny rowek ogranicza obszar skroniowy. Ta część objętościowa stanowi jedną trzecią całej masy kory mózgowej i jest podzielona na różne pola (centra), które są odpowiedzialne za określony system lub umiejętność.

Funkcje płata czołowego i centrów:

• Centrum przetwarzania informacji i wyrażania emocji;
• Centrum motorycznej organizacji mowy (strefa Broca);
• Strefa mowy sensorycznej (Wernicke) - odpowiada za proces przyswajania otrzymanych informacji oraz rozumienia mowy pisemnej i ustnej;
• Analizator rotacji głowy i oczu;
• Procesy myślowe;
• Regulacja świadomego zachowania;
• Koordynacja ruchów.

Rozmiar pól odnosi się do indywidualnych cech osoby i zależy od aktywności neuronów. Centralny zakręt w strefie czołowej jest podzielony na trzy części i każda z nich reguluje aktywność fizyczną mięśni w pewnym obszarze (mimika, aktywność ruchowa kończyn górnych i dolnych, ciało ludzkie).

Płat ciemieniowy

Część ciemieniowa jest utworzona przez korę mózgową i jest oddzielona od innych stref centralną bruzdą. Bruzda ciemieniowo-potyliczna (tylna) rozciąga się do bruzdy skroniowej. Włókna nerwowe odchodzą od strefy ciemieniowej, łącząc całą część z włóknami mięśniowymi i receptorami.

Funkcje strefy ciemieniowej i ośrodków:

• Centrum Komputerowe;
• Centrum termoregulacji ciała;
• Analiza przestrzenna;
• Centrum sensoryczne (reakcja na odczucia);
• Odpowiedzialny za złożone umiejętności motoryczne;
• Centrum wizualnej analizy pisania.

Lewa część strefy ciemieniowej bierze udział w indukowaniu aktów motorycznych. Rozwój bruzd i zwojów w tym obszarze jest bezpośrednio związany z przewodnością impulsów nerwowych. Obszar ciemieniowy pozwala bez udziału analizatorów wizualnych określić lokalizację dowolnej części ciała lub wskazać kształt obiektu i jego rozmiar.

Płat skroniowy

Obszar skroniowy tworzy kora półkul, boczny rowek ogranicza płat od obszaru ciemieniowego i przedniego. Ląd ma dwie bruzdy i cztery zwoje, oddziałuje z układem limbicznym. Główne rowki tworzą trzy zwoje, dzieląc część skroniową na małe sekcje (górna, środkowa, dolna).

W głębi bocznego rowka znajduje się zakręt Geshla (grupa małych żyroskopów). Ta sekcja kory ma najbardziej wyraźne linie graniczne. Górna część świątyni ma wypukłą powierzchnię, a dolna część jest wklęsła.

Typowe funkcje płata skroniowego to przetwarzanie informacji wzrokowych i słuchowych, a także rozumienie języka. Cechy tego obszaru są wyrażone w różnych orientacjach funkcjonalnych prawego płata skroniowego i lewego.

Praca prawego płata bardziej skupia się na analizie różnych emocji i ich porównaniu z wyrazem twarzy rozmówcy.

Płat wysepki

Wysepka jest częścią korowej struktury półkul i znajduje się w głębokości bruzdy Sylvian. Ta część jest ukryta pod obszarem czołowym, ciemieniowym i skroniowym. Wizualnie przypomina odwróconą piramidę, której podstawa jest skierowana do przedniej części.

Obwód wysepki jest ograniczony przez rowki wokół izolacji, centralny rowek dzieli cały płat na dwie części (duża - przednia, mniejsza - tylna). Przednia część zawiera krótkie zwoje, a tylna - dwie długie.

Wyspa jako pełnoprawna część organów została uznana dopiero od 1888 roku. Wcześniej półkule podzielono na cztery płaty, a wysepkę uważano za niewielką formację. Płat wysepki łączy układ limbiczny i półkule mózgowe.

Wyspa składa się z kilku warstw neuronów (od 3 do 5), które przetwarzają impulsy czuciowe i zapewniają współczulną kontrolę układu sercowo-naczyniowego.

Funkcje płata wysepki:

1. Reakcje behawioralne i odpowiedzi;
2. Przeprowadza arbitralne połykanie;
3. Fonetyczne planowanie mowy;
4. Kontroluje współczulną i przywspółczulną regulację.

Płat wysepki wspiera subiektywne odczucia pochodzące z narządów wewnętrznych w postaci sygnałów (pragnienie, zimno) i pozwala ci świadomie postrzegać własne istnienie.

Funkcje głównych działów

Każdy z pięciu głównych działów pełni różne funkcje w ciele i wspomaga procesy życiowe..

Zgodność między funkcjami i sekcjami ludzkiego mózgu:

Tabela odzwierciedla ogólną funkcjonalność, strukturę każdego działu w organie centralnym, obejmuje różne struktury i obszary, które są odpowiedzialne za określoną funkcję.

Wszystkie części mózgu współpracują ze sobą - pozwala to wykonywać wyższą aktywność umysłową poprzez odbieranie i przetwarzanie informacji od zmysłów.

Rdzeń

Tylna część centralnego narządu ośrodkowego układu nerwowego obejmuje opuszkę (rdzeń przedłużony), która wchodzi do części łodygi. Żarówka odpowiada za koordynację ruchów i utrzymanie równowagi w pozycji pionowej.

Anatomicznie struktura znajduje się między wyjściem pierwszego nerwu rdzeniowego (obszar otworu kości potylicznej) a mostem (górna granica). Ten dział reguluje ośrodek oddechowy - niezbędny dział, gdy jest uszkodzony, następuje natychmiastowa śmierć.

Główne funkcje rdzenia przedłużonego:

• Regulacja krążenia krwi (praca mięśnia sercowego, stabilizacja ciśnienia krwi);
• Regulacja układu trawiennego (produkcja enzymów trawiennych, wydzielanie śliny);
• Regulacja napięcia mięśniowego (odruchy prostownicze, posturalne i błędnikowe);
• Kontrola bezwarunkowych odruchów (kichanie, wymioty, mruganie, połykanie);
• Regulacja ośrodka oddechowego (stan tkanki płucnej i jej rozszerzenie, skład gazu).

Rdzeń przedłużony ma strukturę wewnętrzną i zewnętrzną. Na zewnętrznej powierzchni znajduje się linia środkowa dzieląca piramidy (połączenie kory z jądrami nerwów czaszkowych i rogów motorycznych).

W linii krzyżuje się włókno nerwowe i tworzy się ścieżka korowo-rdzeniowa. Z boku piramidy znajduje się oliwka (owalne przedłużenie). Układ piramidalny pozwala osobie wykonywać złożoną koordynację ruchów.

Struktura wewnętrzna (jądra istoty szarej):

1. Ziarno oliwne (talerz szarej substancji);
2. Komórki nerwowe ze złożonymi połączeniami (tworzenie siateczki);
3. Jądra nerwów czaszkowych (glosowo-gardłowy, podjęzykowy, dodatkowy i błędny);
4. Połączenie między ośrodkami witalnymi a rdzeniem nerwu błędnego.

Wiązki aksonów w żarówce zapewniają połączenie rdzenia kręgowego z innymi częściami ośrodkowego układu nerwowego (ścieżki są długie i krótkie). W rdzeniu przedłużonym funkcje autonomiczne są regulowane.

Centrum naczynioruchowe i jądra błędne odwracają sygnały niezbędne do utrzymania napięcia - tętnice i tętniczki są zawsze lekko zwężone, a aktywność serca jest spowolniona. Żarówka zawiera aktywne bieguny, które stymulują produkcję różnych tajemnic: ślinowej, łzowej, enzymów żołądkowych, tworzenia żółci, enzymów trzustkowych.

Śródmózgowia

Środkowa część narządu pełni dość fizjologicznie ważne funkcje.

1. Cztery wzgórza (dwa górne i dwa dolne) - pagórki te tworzą górną powierzchnię środkowej części narządów;
2. Zaopatrzenie w wodę Silviev - jest pustką;
3. Nogi mózgu to sparowane części, które łączą się z śródmózgiem.

Ten dział odnosi się do struktury łodygi narządu i ma złożoną strukturę, pomimo niewielkich rozmiarów. Śródmózgowia jest podkorową częścią mózgu, która wchodzi do centrum motorycznego układu pozapiramidowego.

Funkcje wewnętrznego mózgu:

• Odpowiedzialny za widzenie;
• Kontroluje ruch;
• Reguluje biorytmy (sen i czuwanie);
• Odpowiedzialny za koncentrację;
• Reguluje ból;
• Odpowiedzialny za przesłuchanie;
• Reguluje odruchy ochronne;
• Wspiera termoregulację w ciele.

W grubości nóg mózgu znajdują się włókna nerwowe, które koncentrują się w sobie prawie wszystkie ścieżki ogólnej wrażliwości. Różne zmiany w wewnętrznej strukturze narządu prowadzą do upośledzenia wzroku i słuchu. Ruchy gałek ocznych stają się niemożliwe, odnotowano wyraźny zez wraz z ubytkiem słuchu (obustronny). Często występują halucynacje, zarówno słuchowe, jak i wzrokowe.

Tył, w tym mostek móżdżku i waroliusa

W rzeczywistości kończyna tylna składa się z mostka i móżdżku, które są częścią sekcji romboidalnej. Jama tylnej części mózgu komunikuje się z podłużną (czwartą komorą). Most Varoliev znajduje się pod móżdżkiem i zawiera dużą ilość włókna nerwowego, tworząc ścieżki opadające, które przekazują informacje z rdzenia kręgowego do różnych części struktur mózgu. Schemat mostu jest przedstawiony w postaci wałka z wgłębieniem (rowek podstawowy).

Trzecia część narządu centralnego reguluje aparat przedsionkowy i koordynację ruchów. Funkcje te zapewnia móżdżek, który bierze również udział w adaptacji ośrodka ruchowego w różnych zaburzeniach. Móżdżek jest często nazywany małym mózgiem - wynika to z wizualnego podobieństwa do głównego narządu. Mały mózg znajduje się w dole czaszki i jest chroniony twardą błoną.

1. Prawa półkula;
2. Lewa półkula;
3. Robak;
4. Ciało mózgu.

Półkule móżdżku mają wypukłą powierzchnię (dolną), górna część jest płaska. Na tylnej powierzchni krawędzi znajduje się szczelina, przednia krawędź z wyraźnymi rowkami. Płatki móżdżku na powierzchni tworzą małe rowki i liście, pokryte korą na wierzchu.

Zraziki są połączone robakiem, z dużego mózgu, mały oddziela szczelinę, która obejmuje proces opony twardej (zaznacz móżdżek - rozciągnięty nad dolną częścią czaszki).

Nogi wystają z móżdżku:

1. Niższe - do rdzenia przedłużonego (włókna nerwowe pochodzące z rdzenia kręgowego przechodzą przez dolne nogi);
2. Średni - do mostu;
3. Górna - do śródmózgowia.

Na zewnątrz mózg pokryty jest warstwą szarej materii, pod którą znajdują się wiązki aksonów. Jeśli obszar ten zostanie uszkodzony lub wystąpi nieprawidłowość, mięśnie stają się atoniczne, pojawia się oszałamiający chód i drżenie kończyn. Odnotowano również zmiany pisma ręcznego..

Klęska piramidalnych ścieżek znajdujących się na moście prowadzi do spastycznej niedowładu - naruszenie mimiki wiąże się z uszkodzeniem tej części mózgu.

Diencephalon

Ten dział jest częścią przedniej części ciała i kontroluje i przełącza wszystkie przychodzące informacje. Funkcje przodomózgowia to zdolności adaptacyjne ludzkiego ciała (zewnętrzne czynniki negatywne) i regulacja autonomicznego układu nerwowego.

Diencephalon obejmuje:

1. Region talamiczny;
2. Układ podwzgórzowo-przysadkowy (podwzgórze i tylna przysadka mózgowa);
3. Nabłonek.

Podwzgórze reguluje funkcjonowanie narządów wewnętrznych i układów i stanowi centrum przyjemności. Ta część jest przedstawiona w postaci niewielkiej akumulacji neuronów, które przekazują sygnały do ​​przysadki mózgowej.

Wzgórze przetwarza wszystkie sygnały z wrażliwych receptorów, redystrybuując je do odpowiednich odcinków ośrodkowego układu nerwowego.

Nabłonek syntetyzuje hormon melatoninę, który bierze udział w regulacji biorytmów i tła emocjonalnego człowieka.

Podwzgórze jest częścią ważnego układu ośrodkowego układu nerwowego - limbicznego. System ten pełni funkcję motywacyjno-emocjonalną (dostosowuje się przy zmianie znanych warunków). System jest ściśle związany z pamięcią i zapachem, przywołując wyraźne wspomnienia z jasnego wydarzenia lub odtwarzając ulubiony zapach (jedzenie, perfumy).

Koniec mózgu

Najmłodsza część mózgu to sekcja końcowa. Jest to dość masywna część ośrodkowego układu nerwowego i jest najbardziej rozwinięta.

Ostateczny mózg obejmuje wszystkie działy i składa się z:

1. Półkule mózgowe;
2. Splot włókna nerwowego (ciało modzelowate);
3. Naprzemienne paski istoty szarej i białej (prążkowia);
4. Struktury związane z węchem (mózg węchowy).

W jamie końcowej części narządu znajdują się boczne komory, prezentowane na każdej półkuli (warunkowo uważane za prawą i lewą).

Funkcje końcowego działu:

• Regulacja ruchu;
• Odtwarzaj dźwięki (mowa);
• Wrażliwość skóry;
• Wrażenia słuchowe i smakowe, węch.

Wzdłużna szczelina oddziela lewą i prawą półkulę, ciało modzelowate (płyta istoty białej) znajduje się głęboko w szczelinie. W grubości istoty białej znajdują się jądra podstawy, które są odpowiedzialne za transfer informacji z jednego działu do drugiego i wykonują podstawowe funkcje.

Półkule kontrolują i są odpowiedzialne za pracę przeciwnej strony ciała (prawa dla lewej połowy i odwrotnie). Lewa półkula mózgu odpowiada za pamięć ludzką, procesy myślowe i indywidualne talenty.

Prawa półkula w mózgu odpowiada za przetwarzanie różnych informacji i wyobraźni, które powstają również w snach. Wszystkie części mózgu i funkcje, które pełnią, są wspólną pracą dwóch półkul i korowej.

Każda osoba jest zdominowana przez jedną część narządu, prawą lub lewą - która półkula jest bardziej aktywna, zależy od indywidualnych cech.

Koordynacja wszystkich struktur mózgu pozwala harmonijnie wykonywać wszystkie funkcje i utrzymywać równowagę w całym ciele. Funkcjonowanie każdej części narządu ośrodkowego układu nerwowego jest dość dobrze poznane, ale funkcjonalność mózgu, jako pojedynczego mechanizmu, jest opisana powierzchownie i wymaga głębszych badań naukowych..