Metody i etapy rehabilitacji po udarze

Pomimo faktu, że w Rosji w ciągu ostatnich 5 lat liczba zgonów z powodu zawałów serca i udarów mózgu spadła o 40%, choroby te pozostają głównymi przyczynami śmiertelności w kraju, z udarem na drugim miejscu po chorobie serca. Przyczyną wysokiej śmiertelności jest zaniedbanie hospitalizacji w nagłych wypadkach i konieczność rehabilitacji po udarze w specjalistycznych oddziałach. Tylko 15–20% pacjentów, którzy przeszli ten niebezpieczny stan, korzysta z usług oddziałów i ośrodków rehabilitacyjnych.

Prawdopodobieństwo udaru wzrasta gwałtownie z wiekiem: 95% udarów występuje u osób powyżej 45 lat, 2/3 - powyżej 65 lat, częściej ten stan występuje u mężczyzn. Dodatkowe czynniki ryzyka obejmują przewlekłą chorobę serca, nadciśnienie tętnicze, przemijające ataki niedokrwienne, otyłość i cukrzycę. Palenie i przeciążenie nerwów również mają negatywny wpływ. Wreszcie prawdopodobieństwo udaru wzrasta w obecności podobnej choroby u któregokolwiek z bezpośrednich krewnych.

Według oficjalnych statystyk Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej w 2014 r. Zarejestrowano ponad 380 tysięcy przypadków choroby z różnymi postaciami udaru mózgu. Większość z nich ma charakter niedokrwienny (zawał mózgu) - 70%. Według Federalnego Urzędu Statystycznego w 2014 r. 190,5 tys. Osób zmarło z powodu udaru mózgu.

Konsekwencje udaru mózgu

Udar jest ostrym naruszeniem krążenia mózgowego, które pociąga za sobą śmierć komórek nerwowych z głodu tlenu. Choroba rozwija się szybko - od kilku minut do kilku godzin - i często prowadzi do śmierci pacjenta, nawet przy szybkiej pomocy. Udar wpływa na niektóre części mózgu odpowiedzialne za różne funkcje neurologiczne, co prowadzi do upośledzenia pamięci, mowy, słuchu, funkcji motorycznych, psychiki i utraty wrażliwości. Niezależnie od ciężkości udaru pacjent musi być koniecznie rehabilitowany po udarze, którego głównym zadaniem jest przywrócenie utraconych funkcji.

Według statystyk wczesna trzydziestodniowa śmiertelność u pacjentów po udarze występuje w 43% przypadków z samoleczeniem. Podczas leczenia w szpitalu wskaźnik ten wynosi tylko 24%.

Skok dzieli się na 3 typy:

• Niedokrwienny - najczęstszy typ, który rozwija się w 70–85% przypadków, nazywany jest również zawałem mózgu. W przypadku tej choroby dochodzi do ściśnięcia lub zablokowania naczyń krwionośnych w wyniku zakrzepicy, zatorowości lub innych patologii naczyń krwionośnych, serca lub krwi. Śmiertelność w udarze niedokrwiennym wynosi około 15%.
• Krwotok - krwotok śródmózgowy, którego przyczyną w 85% przypadków jest nadciśnienie. W przypadku tego typu udaru dochodzi do pęknięcia naczyń krwionośnych, a następnie krwotoku w mózgu, pod jego skorupą lub w komorach. Częstotliwość wynosi 20–25%, a śmiertelność wynosi około 33%.
• Krwotok podpajęczynówkowy jest najpoważniejszym i najrzadszym typem udaru mózgu, który odnotowuje się w 1–7% przypadków. Ma charakter traumatyczny i występuje z powodu pęknięcia tętniaka tętniczego lub urazowego uszkodzenia mózgu. W takim przypadku krew wchodzi w przestrzeń między pajęczakiem a miękkimi błonami mózgu. Śmiertelność z krwotokiem podpajęczynówkowym sięga 50%.

Rehabilitacja po udarze musi być przeprowadzona w wyspecjalizowanych ośrodkach - to jedyny sposób, aby liczyć na maksymalne przywrócenie utraconych funkcji. Ośrodki rehabilitacyjne są wyposażone we wszystkie niezbędne urządzenia, a ich personel jest obsługiwany przez wykwalifikowanych specjalistów z różnych dziedzin medycyny. Rehabilitacja jest niezwykle złożonym procesem, w którym biorą udział profesjonalni traumatolodzy i rehabilitolodzy, lekarze i masażyści fizykoterapii, pedagodzy i logopedzi, terapeuci zajęciowi, psychologowie, fizjoterapeuci i neurolodzy. Z powyższego jasno wynika, że ​​prawie niemożliwe jest przeprowadzenie pełnej rehabilitacji po udarze w domu.

Kroki odzyskiwania

W przypadku wykrycia objawów udaru ważne jest, aby jak najszybciej wezwać pogotowie ratunkowe, opisując objawy dyspozytorowi. Mogą to być: zaburzenia mowy i ruchu, krzywy uśmiech, bóle głowy, wymioty, nadciśnienie, utrata przytomności, sztywność mięśni szyi. Możliwy jest również krwotok siatkówki..

Zasady udzielania pierwszej pomocy pacjentowi przed przybyciem karetki są następujące:

• Pacjentowi nie należy podawać jedzenia ani picia, ponieważ narządy połykające mogą zostać sparaliżowane.
• W przypadku wystąpienia wymiotów głowę należy odwrócić na bok, aby wymioty nie dostały się do dróg oddechowych.
• Pacjent musi się położyć, a głowa i szyja powinny znajdować się na tym samym poziomie. Konieczne jest ułożenie poduszek, aby linia głowy i szyi znajdowała się pod kątem 30% w stosunku do poziomu.

Ważne jest, aby pamiętać, że pacjent nie powinien wykonywać gwałtownych ruchów. Zamknięte ubrania, krawaty, paski i inne ściśliwe elementy garderoby należy poluzować. Jeśli to możliwe, należy zmierzyć ciśnienie i pomóc pacjentowi wziąć lek w celu jego normalizacji. Jeśli pacjent stracił przytomność, a jego oddech nie jest rytmiczny, należy wykonać resuscytację krążeniowo-oddechową..

Intensywne środki obejmują zatrzymanie ostrej fazy, neuroprotekcję, przywrócenie równowagi elektrolitowej we krwi, wyeliminowanie obrzęku mózgu i zapobieganie rozwojowi współistniejących chorób. Leczenie regeneracyjne można rozpocząć już tydzień po udarze. Z typem krwotocznym - po 2-3 tygodniach. Praktyka pokazuje, że wczesna rehabilitacja po udarze znacznie poprawia rokowanie po wyleczeniu i zmniejsza ryzyko powtarzających się ataków. Jednocześnie ciało szybko mobilizuje się do zwalczania powikłań, takich jak zakrzepica żył głębokich, zastoinowe zapalenie płuc, tworzenie przykurczów i odleżyn. Ogólnie rzecz biorąc, w pierwszej połowie roku proces rehabilitacji po udarze kończy się z największymi wynikami i szybkością.

Zapobieganie udarom ma na celu przede wszystkim kontrolowanie wymienionych powyżej czynników ryzyka i ich korygowanie. Całkowite ryzyko drugiego udaru mózgu w ciągu pierwszych 2 lat po pierwszym ataku wynosi od 4 do 14%. Aby uniknąć powtarzających się udarów, należy znaleźć przyczyny pierwotnego udaru i poradzić sobie z ich zapobieganiem. Niestety wszystko zależy od motywacji samego pacjenta, jego chęci zmiany stylu życia, diety, pozbycia się złych nawyków, stosowania w praktyce umiarkowanej aktywności fizycznej.

Techniki rehabilitacji udarów mózgu

Główną tajemnicą udanego powrotu do zdrowia jest umiejętne połączenie najnowszych i klasycznych technik, a także indywidualne podejście do pacjenta. Po udarze każdy pacjent ma unikalny zestaw zaburzeń, co oznacza, że ​​program rehabilitacji należy opracować osobiście. Należy zwrócić uwagę nie tylko na przywrócenie utraconych funkcji, ale także na stan psychiczny pacjenta, adaptację domową i społeczną.

Pamięć

Upośledzenie pamięci odnosi się do upośledzenia funkcji poznawczych i występuje z organicznym uszkodzeniem prawej półkuli mózgu. Ta dysfunkcja wymaga interwencji wielu specjalistów, takich jak neuropsycholog, neurofizjolog, neuropsychiatra, psycholog. Podczas rehabilitacji specjalne leczenie łączy się z treningiem poznawczym i dietą..

Przywrócenie funkcji mowy może trwać bardzo długo, czasami trwa dłużej niż 2 lata. Musisz zrozumieć, że mowa sama się nie odzyskuje - wymaga to codziennych zajęć i szkoleń, które są niezbędnym elementem rehabilitacji po udarze. Program szkoleniowy opracowany przy pomocy psychologów, neuropsychologów, pedagogów i logopedów pomoże przywrócić funkcje mowy najszybciej i najskuteczniej. Próba przywrócenia mowy w domu bez odpowiedniej wiedzy i technik najprawdopodobniej nie przyniesie pożądanego rezultatu..

Wizja

Częściowa lub całkowita utrata wzroku może wystąpić, gdy uszkodzenie znajduje się w naczyniach dostarczających krew do wzrokowych centrów mózgu. Najczęściej u pacjentów po udarze obserwuje się starczowzroczność - trudności z normalnym postrzeganiem przedmiotów. Ponadto często dochodzi do utraty niektórych części pola widzenia. W przypadku upośledzenia wzroku pacjent potrzebuje wykwalifikowanych usług medycznych okulisty. Żaden inny specjalista nie może leczyć takiej patologii. Możliwe jest zarówno medyczne, jak i chirurgiczne leczenie problemu. W przypadku drobnych zmian stosuje się ćwiczenia naprawcze dla oczu..

Mobilność

Przywrócenie mobilności jest jednym z najbardziej złożonych i najważniejszych elementów w procesie rehabilitacji po udarze. Stosuje się tutaj ogromną różnorodność technik. Poniżej znajduje się tylko kilka z nich:

• Metoda PNF, oparta na zasadach neurofizjologii i anatomii funkcjonalnej, jest stosowana do korekcji wad postawy, łagodzenia bólu i nierównomiernego obciążenia mięśni, w celu zwiększenia elastyczności i siły tkanki mięśniowej, poprawy koordynacji;
• Technologia Exarta, która zakłada aktywację nerwowo-mięśniową, koaktywację mięśni głębokich z powierzchownym treningiem sensomotorycznym;
• kinestetyka - metoda uczenia nowych umiejętności motorycznych, która pomaga przywrócić utracone ruchy;
• refleksologia jest szczególnie przydatna w przypadku zespołów toniczno-mięśniowych, hemis- i spastycznej hemapii;
• Terapia Bobath opracowana przez Karla i Berta Bobat w latach 40. XX wieku w Wielkiej Brytanii. Jest wdrażany w procesie fizjoterapii, mającej na celu tłumienie patologicznych modeli motorycznych i stymulowanie rozwoju prawidłowych ruchów.

Poruszanie się

Ruchliwość jest składnikiem aktywności ruchowej organizmu i jest przywracana podczas powyższych metod rehabilitacji po udarze. Praca z dużą ruchliwością występuje podczas terapii ruchowej, fizjoterapii, podczas treningu na symulatorach. Doskonałe umiejętności motoryczne są rozwijane w procesie adaptacji w domu i pracy. Na przykład terapia zajęciowa może obejmować gry planszowe, prace ręczne, stolarstwo, ćwiczenia z wykorzystaniem różnych środków (w celu przywrócenia zdolności motorycznych), a także gry komputerowe i ćwiczenia w celu przywrócenia funkcji poznawczych.

Wreszcie jedną z najskuteczniejszych metod w tym kierunku jest ergoterapia. Technika ta jest szeroko znana na Zachodzie, ale w Rosji jest stosowana tylko w wysokiej klasy ośrodkach rehabilitacyjnych. Ergoterapia, podobnie jak terapia zajęciowa, pomaga przywrócić utracone umiejętności samoobsługowe i czynności w życiu codziennym i pracy.

Czas trwania rehabilitacji po udarze

Czas trwania leczenia rehabilitacyjnego zależy przede wszystkim od rozległości i lokalizacji urazów w mózgu. Przywrócenie każdej funkcji zajmuje trochę czasu. Niestety większości pacjentów rehabilituje się tylko częściowo. Standardowy okres powrotu do zdrowia po udarze niedokrwiennym wynosi 12 miesięcy lub dłużej. W przypadku udaru krwotocznego rehabilitacja trwa kilka lat i z reguły pacjenci nie mogą całkowicie wyeliminować zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego.

Gdzie mogę wyzdrowieć po udarze??

Przed każdą osobą, która doświadczyła tak poważnej choroby, jak udar, i jej krewnymi, powstaje pytanie - gdzie lepiej poddać się rehabilitacji? Ogólnie rzecz biorąc, wybór należy do publicznych i prywatnych ośrodków rehabilitacji. Do państwowych należą nie tylko wyspecjalizowane sanatoria, ale także oddziały rehabilitacji w dużych klinikach i poszczególne placówki rehabilitacyjne.

Wady wszystkich państwowych instytucji medycznych są znane wszystkim - po pierwsze bardzo trudno się do nich dostać, a po drugie, często brakuje im nowoczesnej bazy technologicznej i niezbędnych specjalistów o odpowiednim poziomie kwalifikacji. Po trzecie, jest to masowe podejście do leczenia, gdy każdemu pacjentowi poświęca się minimalną uwagę. Nie ma mowy o indywidualnym podejściu, chociaż coraz częściej można znaleźć przyjemne wyjątki od tej „sowieckiej” reguły.

Wybierz centrum, które wykorzystuje największą liczbę nowoczesnych technik w połączeniu z indywidualnym podejściem do każdego pacjenta i odpowiednim poziomem komfortu. Tak więc centrum rehabilitacji Three Sisters, zlokalizowane w ekologicznie czystym obszarze regionu moskiewskiego, skutecznie łączy i rozwija najnowsze metody leczenia rehabilitacyjnego, aby osiągnąć najlepszy efekt z rehabilitacji. Centrum zajmuje się leczeniem stacjonarnym pacjentów z uszkodzeniami mózgu o różnym nasileniu i ma do tego wszelkie niezbędne zasoby - zespół wysoko wykwalifikowanych lekarzy i pielęgniarek, najnowszy sprzęt, indywidualne podejście, a także doskonałą obsługę i komfort odpowiadający poziomowi 4-gwiazdkowego hotelu.

Na szczególną uwagę zasługuje wydział terapii zajęciowej: pracuje tu 4 wysoko wykwalifikowanych terapeutów zajęciowych, którzy aktywnie uczestniczą w szkoleniach i stażach w europejskich ośrodkach rehabilitacji medycznej. Główny lekarz ośrodka - Dmitrij Wiktorowicz Kukno - ma 20 lat doświadczenia w najlepszych rehabilitacyjnych placówkach medycznych w Stanach Zjednoczonych. Centrum Trzech Sióstr powstało na wzór wysokiej klasy europejskich klinik leczenia rehabilitacyjnego, dlatego tutaj znajdziesz idealne połączenie indywidualnego podejścia do pacjentów i kompleksowego leczenia. Centrum otoczone jest lasem sosnowym i dysponuje własną siłownią, sauną i basenem. Na najwyższym poziomie zorganizowani goście spędzający wolny czas.

Licencja Ministerstwa Zdrowia Obwodu Moskiewskiego nr LO-50-01-009095 z dnia 12 października 2017 r.

Odzyskiwanie pacjenta po udarze niedokrwiennym

Odzyskiwanie pacjenta po udarze niedokrwiennym jest trudnym zadaniem, które wymaga znacznego wysiłku ze strony krewnych, personelu medycznego i samego pacjenta. W prawie 30% przypadków dochodzi do śmierci, wielu pacjentów pozostaje niepełnosprawnych przez wiele lat.

Leczenie pacjenta rozpoczyna się na oddziale intensywnej terapii, trwa na oddziale neurologicznym. W przyszłości będzie długi okres rehabilitacji, którego powodzenie zależy od stopnia uszkodzenia mózgu, odpowiednio dobranych metod odzyskiwania, motywacji i wytrwałości pacjenta.

Rodzaje rehabilitacji po udarze niedokrwiennym

W zależności od lokalizacji uszkodzenia mózgu wydaje się, że utracono różne funkcje - ruch, mowę, połykanie, utratę pamięci, zrozumienie i inne.

W każdym przypadku konieczna jest rehabilitacja. Zaczyna się w pierwszych tygodniach choroby w szpitalu. Wczesne rozpoczęcie i regularność wszystkich zdarzeń jest gwarancją pełnego powrotu do zdrowia. Przeprowadzane są następujące rodzaje działań rehabilitacyjnych:

1. Terapia lekowa. Pomaga zapobiegać ponownemu uszkodzeniu mózgu, zmniejsza krzepnięcie krwi i krzepnięcie krwi, zapobiega odkładaniu się cholesterolu i rozwojowi miażdżycy. Używają leków stabilizujących ciśnienie, neuroprotektorów, leków poprawiających krążenie krwi w narządach, przeciwutleniaczy.
2. Masaż.
3. Ćwiczenia - terapia ruchowa.
4. Terapia dietetyczna.
5. Klasy odzyskiwania mowy.
6. Rozmowy z psychologiem.

Każdy rodzaj rehabilitacji jest niezbędną częścią ogólnego kompleksu działań terapeutycznych, bez którego nie można wrócić do normalnego życia.

Cechy rehabilitacji psychologicznej i społecznej

Pacjent z powodu udaru okazuje się bezradny, wyrwany z życia, przykuty do łóżka. Ma to poważny wpływ na jego stan psychiczny, powodując depresję, letarg, obojętność, utratę żywotnych zainteresowań.

Ośrodki rehabilitacji po udarze niedokrwiennym opracowały programy społecznej adaptacji pacjentów i przywracania utraconych połączeń.

Kompleks rehabilitacyjny obejmuje środki pomocy społecznej i psychologicznej:

1. Indywidualne lekcje z psychoterapeutą pomagają przywrócić zaufanie do siebie, znaleźć siłę do ćwiczeń, zwiększyć samoocenę.
2. Trening w ćwiczeniach autogenicznych. Trening mózgu w celu kontroli kończyn, przywracania funkcji ciała.
3. Ćwiczenia grupowe z tymi samymi pacjentami, którzy doznali udaru niedokrwiennego, pozwalają wyrwać się z własnej sytuacji i zobaczyć, jak poradzić sobie z chorobą.
4. Zajęcia rodzinne mobilizują wszystkich razem, aby znaleźć sposoby pomocy pacjentowi, wspierania się nawzajem w okresie rekonwalescencji.

Rehabilitacja społeczna pomaga pacjentowi nie tracić kontaktu ze światem, nie pozostając sam na sam z chorobą. Jest to szczególnie ważne w przypadku pojedynczych pacjentów. Pomoc i opieka nad krewnymi, sąsiadami, przyjaciółmi nie pozwoli pacjentowi pozostać sam na sam z problemami.

Powołanie terapii ruchowej po udarze niedokrwiennym

Oprócz upośledzenia funkcji mózgu w celu kontrolowania ruchu ciała, wszyscy pacjenci odczuwają skutki przedłużonego bezruchu. Konsekwencje te są szczególnie groźne dla starszych pacjentów z nadwagą, którzy byli już siedzący.

Punktami wyjścia do przywrócenia aktywności ruchowej są masaż i fizjoterapia. W przyszłości, po przywróceniu ruchomości kończyn, przypisywane są zestawy ćwiczeń, które można wykonywać podczas leżenia, siedzenia, stania.

Celem zajęć jest:

• zapobieganie atrofii aparatu mięśniowego;
• walka z odleżynami, zakrzepicą;
• zapobieganie zapaleniu płuc, stagnacji w płucach;
• pomoc dla układu sercowo-naczyniowego;
• usuwanie napięcia mięśniowego.

Podczas gdy pacjent nie może sam wykonać czynności, specjaliści i krewni powinni mu pomóc.

Opis kompleksów ćwiczeń

Stałe obciążenie silnika jest konieczne dla pacjenta. W zależności od jego stanu opracowano kompleksy, które pomagają mięśniom nie tracić elastyczności i napięcia w żadnej pozycji.

W tym stanie asystenci pomagają pacjentowi wykonywać ruchy nogami, rękami i obracać się w łóżku. Czy to jest to konieczne:

1. Regularnie zmieniaj pozycję ciała, obracając pacjenta na bok i ustalając na chwilę.
2. Ćwiczenia oddechowe.
3. Podczas zmiany pozycji głowy przymocuj oczy do przedmiotów.
4. Do zginania i rozpinania kończyn - najpierw w dużych stawach, a następnie - w małych.
5. Ruchy mentalne - wyobraź sobie, jak wykonuje się ćwiczenia i jakie mięśnie działają.
6. Obracaj stopy, szczotki.

W przyszłości sam pacjent musi wykonać następujące ćwiczenia:

• ściskać ręce i stopy, obracać;
• poruszaj palcami u rąk i nóg;
• ugnij kolana;
• podnieś miednicę;
• odwrócić się na bok;
• naciśnij podbródek do klatki piersiowej.

Ćwiczenia wykonuje się 10-20 razy aż do zmęczenia. Możesz zacząć od minimalnej liczby, regularnie zwiększać liczbę ruchów.

Siedząc możesz wykonywać te same ruchy. Ponadto przydatne są klasy z małymi przedmiotami - przenoszenie koralików, przycisków, zapałek z jednego pudełka do drugiego, trzymanie przedmiotów w dłoni i przenoszenie ich do drugiej ręki.

1. Siedzenie bez oparcia z nogami opuszczonymi z łóżka.
2. Obróć głowę.
3. Oderwanie nóg i ustalenie pozycji.
4. Podnoszenie ramion na boki.
5. Noga do klatki piersiowej.

Niezależne przejście do pozycji siedzącej należy wykonać kilka razy w ciągu dnia.

Wszystkie ćwiczenia na stojąco muszą być wykonywane obok niezawodnego wsparcia. Może to być łóżko z wysokim oparciem lub obrabiarka. Krzesło nie nadaje się do tego. Pierwszym ćwiczeniem jest po prostu utrzymanie ciała w pozycji wyprostowanej przy wsparciu.

W przyszłości musisz nauczyć się wykonywać wszystkie ruchy, które były wykonywane w pozycji leżącej i siedzącej, zachowując równowagę:

• Odwróć głowę;
• podnieś ręce i nogi;
• wykonywać huśtawki kończynami;
• obróć obudowę;
• Przysiady
• spaceruj po pokoju, a następnie po mieszkaniu.

W rezultacie pacjent powinien iść na spacery wzdłuż ulicy, w towarzystwie zdrowego towarzysza.

Zasady przeprowadzania ćwiczeń w celu wyzdrowienia po udarze niedokrwiennym

Największą trudność stanowi motywacja ciężkiego pacjenta do wykonywania ćwiczeń. Potrzebuje wytrwałości i wsparcia. Konieczne jest zwrócenie uwagi na osiągnięte sukcesy i wyjaśnienie, dlaczego potrzebne są zajęcia..

Główne zasady prowadzenia zajęć z fizykoterapii:

• na początkowych etapach trenuje się zdrową kończynę;
• wszystkie zajęcia odbywają się stale i zgodnie z harmonogramem, aby nie stracić osiągniętego sukcesu;
• stały wzrost intensywności i złożoności ćwiczeń;
• wsparcie psychologiczne, szczególnie ważne dla niskiego sukcesu, gdy pacjent szybko traci wiarę w przydatność terapii ruchowej.

Rehabilitacja i całkowite wyleczenie po udarze niedokrwiennym są nie do pomyślenia bez stopniowego komplikowania ćwiczeń i kompleksów terapii ruchowej.

Masaż

Początkowy etap masażu rozpoczyna się w warunkach szpitalnych. Jego zadaniem jest usunięcie zwiększonego napięcia mięśniowego, przywrócenie przepływu krwi i stymulowanie utraty aktywności mięśniowej. Masaż wykonywany jest przez wykwalifikowanego specjalistę, pierwsze sesje trwają 5 minut, czas ekspozycji stale rośnie.

Po powrocie do domu zabieg powinien wykonać krewny lub odwiedzająca go masażystka. Wszystkie czynności wykonywane są zgodnie ze schematem zaproponowanym przez rehabilitologa.

Rękę kładzie się na boku na wysokości ramion, pod stopą umieszcza się rolkę. Wszystkie miejsca zgięcia kończyny, stawy palców są masowane. Ruchy są ostrożne, nie powinno być bólu.

Jeśli ramię pacjenta jest zdrowe, sam może wykonywać ruchy masujące na dotkniętych obszarach. Przydatne jest sortowanie małych obiektów - guzików, koralików. Przywracają dokładną funkcję motoryczną.

Rehabilitacja w domu

Rehabilitacja pacjenta po udarze niedokrwiennym w domu ma wiele zalet związanych z niechęcią większości do szpitali i przekonaniem, że domy i ściany pomagają.

Aby jednak zastosować się do właściwego schematu leczenia i dostosować przebieg, należy regularnie komunikować się ze specjalistami o różnych profilach.

Jeśli nie można zapewnić nadzoru i regularnych zajęć, masaży i innych zabiegów, lepiej wybrać wybór na rzecz ośrodków rehabilitacji. Krewni muszą dostroić się do długich środków wsparcia i rehabilitacji, pomocy psychologicznej dla pacjenta, wzmocnienia pewności siebie w stosunku do niego.

Plusy i minusy centrów rehabilitacji

Wiele ośrodków zdrowia i pensjonatów oferuje usługi rehabilitacyjne po niedokrwiennym udarze mózgu. Ich niewątpliwymi zaletami są:

1. Profesjonalna opieka i ciągłe monitorowanie stanu pacjenta.
2. Duża kadra specjalistów różnych profilów - gerontologów, psychoterapeutów, rehabilitologów, kardiologów.
3. Dobrą bazą dla oddziału leczenia rehabilitacyjnego jest możliwość borowin i hydroterapii, magnetoterapii, UHF i wiele więcej.
4. Umiejętność komunikowania się z innymi pacjentami, monitorowania ich postępów i zdrowej rywalizacji w wynikach rehabilitacji.
5. Udział w wydarzeniach ogólnych, program kulturalny pomaga poprawić nastrój, ton, uwierzyć w siebie.
6. Pacjent cały czas przestaje być sam, krąg społeczny jest znacznie szerszy, powiązania społeczne nie są tracone.

Długie oddzielenie od domu, brak naturalnego i ukochanego środowiska, niemożność zobaczenia twoich ulubionych ścian, książek, kotów, często stają się przeszkodą dla poprawy. Wybór metody hospitalizacji lub powrotu do domu powinien uwzględniać charakter i preferencje pacjenta.

Należy pamiętać, że pacjent po udarze niedokrwiennym rzadko jest w stanie dokonać właściwego wyboru. Musisz to zrobić blisko.

Dodatkowe rekomendacje

Proces odzyskiwania zajmuje dużo czasu, często nie następuje całkowity powrót utraconych funkcji. O czym należy pamiętać:

1. Aby poprawić stan, możesz zastosować środki ludowe - wywary z dogrose, konwalia, głóg.
2. Szczególną uwagę należy zwrócić na właściwą dietę, porzucając złe nawyki.
3. Wszystkie czynności odzyskiwania powinny być regularne, jeśli źle się poczujesz, obciążenie powinno zostać zmniejszone.
4. Konieczne jest zaproszenie pacjentów i znajomych do pacjenta, aby nie stracił kontaktu ze światem i nie został odizolowany od choroby.
5. Chwała za sukces, budzić wiarę w sukces terapii.

Przy niewielkim uszkodzeniu mózgu i na czas rozpoczętej rehabilitacji powrót do normalnego życia zajmuje 2-4 miesiące. W cięższych postaciach choroby przywrócenie minimalnych umiejętności samoopieki zajmuje 6 miesięcy, poprawa następuje po 2-3 latach, całkowite wyleczenie może nie nastąpić.

Znaczące uszkodzenie mózgu prowadzi do paraliżu i niepełnosprawności, często kończąc się śmiercią.

Rehabilitacja po udarze niedokrwiennym wymaga nie tylko dużo czasu, ale także poważnych wysiłków ze strony pacjenta i bliskich, a także odpowiednio dobranego programu powrotu do zdrowia. Tylko wspólne wysiłki pomogą pacjentowi przywrócić utracone funkcje mózgu i powrócić do normalnego życia..

Znaczenie terapii ruchowej dla udaru niedokrwiennego mózgu

Ponad 70% ludzi jest podatnych na udar niedokrwienny, którego powrót do zdrowia jest bardzo wykonalnym zadaniem. Na szczęście współczesna medycyna ma niezbędne metody leczenia, które z dużym prawdopodobieństwem pomogą ofierze przeżyć poprzednie życie. Jedną z tych metod są ćwiczenia fizjoterapeutyczne (terapia ruchowa). Terapeuci rehabilitacyjni i instruktorzy LFK szpitala Yusupov w Moskwie wykorzystają całe swoje wieloletnie doświadczenie i arsenał narzędzi dostępnych współczesnej medycynie, aby pomóc pacjentom w odzyskaniu zdolności prawnej po udarze niedokrwiennym.

Dlaczego terapia ruchowa jest ważna po udarze niedokrwiennym?

Terminowa i kompetentna rehabilitacja może przywrócić utracone umiejętności pacjenta. Im szybciej pacjent to zrobi, tym większe prawdopodobieństwo, że proces będzie szybszy i bardziej wydajny. Lekarze w szpitalu Jusupow rozpoczynają rehabilitację natychmiast po przyjęciu pacjenta do kliniki neurologicznej. Terapia ruchowa udaru jest istotnym elementem kompleksu rehabilitacyjnego, który wraz z lekami pomaga przywrócić poprzednią aktywność ruchową.

Leki w tym przypadku z reguły polegają na przyjmowaniu leków wpływających na tkankę mózgową, które przeżyły po udarze, zmniejszając obrzęk i wywierając działanie neuroprotekcyjne. Gimnastyka po udarze niedokrwiennym jest opracowywana indywidualnie, w oparciu o możliwości, jakie zachował pacjent i jaka była powaga ataku.

Fizjoterapia pomaga rozwiązać następujące problemy:

• eliminować i korygować zaburzenia aparatu ruchowego;
• wyeliminować problem deficytu neurologicznego;
• Przyspiesz odzyskiwanie pamięci i artykulację
• wyeliminować powikłania długotrwałego unieruchomienia: zastoinowe zapalenie płuc, odleżyny, powikłania zakrzepowo-zatorowe, zanik mięśni;
• poprawić ogólny stan różnych grup mięśni;
• dostosować pracę narządów wewnętrznych;
• przywrócić pracę rąk (pisanie, granie na instrumentach muzycznych, rysowanie);
• poprawić proces metaboliczny i mikrokrążenie we wszystkich tkankach;
• poprawić napięcie mięśni w stanie niedowładu lub porażenia ze zmniejszonym napięciem.

Okres przygotowawczy do terapii ruchowej udaru niedokrwiennego mózgu

Proces rehabilitacji za pomocą fizykoterapii lekarze rehabilitacji szpitala Jusupow rozpoczynają się od etapu przygotowawczego. Jest to nazwa okresu, w którym wszystkie aktywne obciążenia odzyskiwania fizycznego są zminimalizowane..

Składniki okresu przygotowawczego przed terapią wysiłkową:

• ćwiczenia pasywne przeznaczone dla różnych grup stawów i mięśni. Realizacja wykonywana jest nie przez pacjenta, ale przez instruktora terapii ruchowej. Istotą ćwiczeń jest zgięcie i wyprost, redukcja, porwanie i ruchy okrężne kończyn;
• „Gimnastyka myśli”, która ma na celu przywrócenie pamięci mięśni;
• gimnastyka prawidłowego oddychania, w tym ćwiczenia na rozwój płuc;
• nadanie ciału pacjenta właściwej pozycji jest doskonałym sposobem zapobiegania przykurczom po udarze i odleżynom;
• masaż: pomaga poprawić krążenie krwi, jednocześnie zapobiegając zatorom w ciele dowolnej natury. Ponadto masaż pomaga pacjentowi ponownie poczuć swoje ciało, tym samym stopniowo przechodząc do aktywnej gimnastyki.

Szpital Jusupow zapewnia wykwalifikowany personel, który pomoże prowadzić zajęcia na najwyższym poziomie przy użyciu nowoczesnego sprzętu wiodących producentów.

Zasady terapii ruchowej po udarze niedokrwiennym

Podczas terapii wysiłkowej po udarze niedokrwiennym należy przestrzegać kilku zasad:

• przeciążenie lub przepracowanie jest wyjątkowo niebezpieczne i niedopuszczalne, ponieważ takie wychowanie fizyczne nie przyniesie korzyści;
• obowiązkową procedurą jest rozgrzanie skóry przed wykonaniem ćwiczeń terapeutycznych;
• ważne jest, aby słuchać zaleceń i porad lekarza prowadzącego i nie zaniedbywać ich realizacji;
• należy obserwować systematyczne i dokładne wdrażanie terapii ruchowej;
• z szacunkiem i uważny na pacjenta - to pozytywnie wpływa na jego psychologiczne zaplecze, a zatem przyczynia się do szybkiego powrotu do zdrowia.

Personel medyczny szpitala Jusupow ostrożnie i profesjonalnie podchodzi do swojej pracy, stawiając pacjenta wyłącznie w pozytywny sposób, zwiększając w ten sposób prawdopodobieństwo szybkiego powrotu do zdrowia po udarze niedokrwiennym.

Jak działa gimnastyka psychiczna

Pamięć mięśniowa jest jedną z najważniejszych funkcji, które ma przywrócić terapia ruchowa. Gimnastyka psychiczna jest integralną częścią kompleksowego powrotu do zdrowia po udarze oraz ćwiczeń pasywnych. Ćwiczenia działają na komórki nerwowe mózgu, powtarzając wielokrotnie to samo polecenie, na przykład „poruszam palcem”. Co więcej, ta praktyka autosugestii pomaga pacjentowi przywrócić zdolność mowy.

Ćwiczenia fizjoterapeutyczne: ćwiczenia

Po wstępnych manipulacjach przygotowawczych (masaż i podgrzewanie tkanek) pacjent może przejść do prostych ćwiczeń terapeutycznych:

• samodzielne siedzenie na łóżku;
• podnoszenie nóg i rąk w pozycji siedzącej;
• chwytanie, rozwijanie umiejętności motorycznych ręki;
• odchylenie pleców, opierając dłonie na poręczach;
• dokładne badanie kręgosłupa szyjnego (ruch głowy).

Dobrze zaprojektowany program rehabilitacji jest bardzo ważny dla powrotu do zdrowia po udarze. Lekarze rehabilitacyjni szpitala Jusupow, których kwalifikacje są wielokrotnie potwierdzane światowymi certyfikatami, opierając się na ich wieloletnim doświadczeniu, opracowują indywidualny program ćwiczeń po udarze niedokrwiennym dla każdego pacjenta, w oparciu o jego możliwości fizyczne i indywidualne cechy ciała.

Możesz zarejestrować się w klinice telefonicznie lub kontaktując się z lekarzem koordynującym za pośrednictwem formularza zwrotnego na naszej stronie internetowej.

Fizyczna rehabilitacja udarów mózgu

Zgodnie z dekretem Prezydenta Federacji Rosyjskiej z 2 października 1992 r. Nr 1157 „W sprawie dodatkowych środków pomocy państwa dla osób niepełnosprawnych” oraz zgodnie z wymogami Terytorialnego programu państwowych gwarancji bezpłatnej pomocy medycznej dla obywateli na terytorium Chabarowska na 2016 r., Zatwierdzonym przez rząd Terytorium Chabarowskiego z 24 Grudzień 2015 r. Nr 467-pr: osoby niepełnosprawne z grup I i ​​II mają prawo do usług poza organizacją w przedsiębiorstwach handlowych, gastronomii publicznej, usługach konsumenckich, komunikacji, mieszkalnictwie i usługach komunalnych, w służbie zdrowia, edukacji, kulturze, usługach prawnych i innych organizacje obsługujące ludność, a także korzystają z prawa do nadzwyczajnego przyjmowania przez szefów i innych urzędników przedsiębiorstw, instytucji i organizacji.

Nowoczesne podejście do rehabilitacji fizycznej po udarze

• rozmiar czcionki zmniejsz rozmiar czcionki zwiększ rozmiar czcionki
• Wydrukować
• E-mail Poczta

O.V. Parakhonko, metodolog fizykoterapii, T.V. Masażysta Vasilieva, N.A. Starsza pielęgniarka Pershukova, Szpital Miejski nr 7, Komsomolsk nad Amurem

Nowoczesne podejście do rehabilitacji fizycznej po udarze

Najczęstszymi konsekwencjami udaru są zaburzenia motoryczne, zwykle jednostronna niedowład połowiczny. Pacjenci, którzy przeżyli udar, wymagają rehabilitacji, w szczególności terapii ruchowej. Przywrócenie ruchów następuje głównie w ciągu pierwszych 3-6 miesięcy po udarze - okresie najbardziej efektywnym w rehabilitacji.

Główną metodą leczenia rehabilitacyjnego hemiparezy po udarze jest kinezyterapia, która obejmuje ćwiczenia terapeutyczne, spacery i trening samoopieki.

Ø terapia niespecyficzna: każde ćwiczenie zawsze angażuje wszystkie części układu nerwowego w odpowiedzi;

Ø terapia patogenetyczna: systemowe stosowanie ćwiczeń wpływa na reaktywność organizmu, zmienia ogólną reakcję organizmu i jego lokalne objawy;

Ø terapia funkcjonalna: regularny trening fizyczny stymuluje, trenuje i dostosowuje poszczególne układy i całe ciało do rosnącego przeciążenia fizycznego, prowadzi do adaptacji funkcjonalnej pacjenta;

Ø terapia podtrzymująca stosowana na końcowych etapach leczenia;

Ø terapia naprawcza; Terapia ruchowa połączona z farmakoterapią i metodami leczenia fizycznego.

Osobliwością terapii ruchowej jest trening z dozowaniem przez ćwiczenia fizyczne. Szkolenie jest podzielone na ogólne i specjalne.

Trening ogólny dąży do uzdrowienia, wzmocnienia ciała.

Specjalne szkolenie rozwija funkcje upośledzone z powodu choroby.

1) Indywidualizacja metodologii i dawkowania ćwiczeń w zależności od organizmu i choroby.

2) Systematyczny wpływ z zapewnieniem określonego zestawu ćwiczeń i kolejności ich stosowania.

3) Regularność ekspozycji.

4) Czas trwania ćwiczenia, ponieważ przywrócenie upośledzonych funkcji jest możliwe tylko przy długotrwałych i uporczywych ćwiczeniach.

5) Wzrost aktywności fizycznej w trakcie leczenia.

6) Różnorodność i nowość w doborze ćwiczeń fizycznych. 10–15% jest aktualizowanych, 8–90% powtarza się w celu konsolidacji.

7) Umiarkowanie wpływu ćwiczeń, tj. obciążenie umiarkowane, ale dłuższe lub ułamkowe.

8) Zgodność z cyklicznym wykonywaniem obciążenia: ćwiczenia fizyczne na przemian z odpoczynkiem.

9) Kompleksowy wpływ na poprawę mechanizmów regulacji całego organizmu.

10) Uwzględnienie cech ciała związanych z wiekiem.

Terapia ruchowa oznacza ćwiczenia.

Ze względu na charakter ćwiczenia są podzielone na:

Ø dynamiczny (izotoniczny);

Ø statyczny (izometryczny);

Zgodnie z okresami przebiegu klinicznego wyróżnia się cztery etapy leczenia rehabilitacyjnego.

Pierwszym etapem jest wczesny okres rekonwalescencji (dwa do trzech tygodni). Główne zadania terapii ruchowej

1) przywrócenie funkcji morfologicznie zachowanych struktur mózgu w stanie zahamowania;

2) blokowanie mechanizmów rozwoju patologicznej hipertoniczności;

3) zapobieganie rozwojowi procesów atonicznych i zanikowych w mięśniach;

4) przywrócenie aktywności sfery psychoemocjonalnej;

5) zapobieganie zatorom w miejscowym krążeniu krwi (szczególnie podczas leżenia) i układu oddechowego, a także atonii jelit.

Pierwszy etap zwykle wiąże się ze ścisłym leżeniem w łóżku, co prowadzi do powstawania ognisk stagnacji w odpowiednich sekcjach ośrodkowego układu nerwowego, które mają charakter dominujący i przyczyniają się do jeszcze większego wzrostu napięcia mięśniowego. W tych warunkach okresowa aktywna i pasywna zmiana pozycji kończyn i ciała pacjenta przyczynia się do zmniejszenia pobudliwości w tych ogniskach wraz ze zmniejszeniem napięcia mięśniowego. Prowadzi to do niewystarczającej wymiany gazu we wszystkich tkankach ciała, aw płucach dochodzi do stagnacji z rozwojem różnych powikłań, zwłaszcza w postaci zapalenia płuc. Dlatego ćwiczenia oddechowe są niezbędne w normalizacji wymiany gazowej i zapobieganiu takim powikłaniom. Ukierunkowany wybór takich ćwiczeń pozwala regulować napięcie mięśniowe, które podnosi się przy wdechu i zmniejsza przy wydechu. W tym celu stosuje się ćwiczenia w głębokim oddychaniu, ze zmniejszeniem częstotliwości oddychania, z przedłużonym wydechem. Jednocześnie należy upewnić się, że u pacjenta nie wystąpi hiperwentylacja, ponieważ hipokapnia występująca w tym przypadku może prowadzić do skurczu naczyń mózgowych (i naczyń wieńcowych).

W pierwszym okresie terapii ruchowej przeprowadzaj ćwiczenia ideomotoryczne w wysyłaniu impulsów, a także wykonuj biernie:

1. pasywne ćwiczenia terapeutyczne, aby rozpocząć od zdrowej strony ciała, a następnie przejść do wykonania u pacjenta;
2. wykonywać ćwiczenia powoli, w każdym stawie osobno, z liczbą powtórzeń zależną od stanu i reakcji pacjenta;
3. zwracaj uwagę na wszelkie przejawy aktywności mięśni, a na ich pierwsze oznaki coraz bardziej stymulują pacjenta do korzystania z aktywnych ruchów;
4. komplikować ćwiczenie, zmieniając pozycje początkowe, amplitudę ruchów, użycie oporu z własną masą kończyny i użycie prostych obciążeń.

Obciążenia pasywne po udarze - podstawowe manipulacje dla sparaliżowanych kończyn po udarze:

• Zgięcie i wyprost rąk lub nóg: pacjent powinien leżeć na plecach. Kończynę należy unieść i zgiąć w stawie, aby po rozłożeniu przesuwała się wzdłuż łóżka. W ten sposób nogi przywracają pamięć motoryczną.
• Pomagają ćwiczenia z szerokim lnianym elastycznym pasem (szerokość jak elastyczny bandaż, 40 cm). Pierścień jest wszyty z niego wzdłuż średnicy nóg i założony na obie kończyny. Następnie symulator jest podnoszony w górę, jednocześnie podnosząc lub masując nogi. Lub to samo z rękami w pozycji podniesionej, z założoną gumką, pacjent powinien zgiąć i rozprostować ręce w stawie nadgarstkowym.
• Pacjent może samodzielnie wykonać następujące czynności: unieruchomiona kończyna jest zawieszona na taśmie lub ręczniku, aby pacjent mógł nawijać, a nawet obracać kończynę w pętli.

Należy o tym pamiętać systematycznie: każda gimnastyka lecznicza powinna być wykonywana 40 minut dwa razy, a po 2. tygodniu trzy razy dziennie.

Przybliżony schemat procedury ćwiczeń terapeutycznych w przypadku niedowładu połowicznego we wczesnym okresie u pacjentów leżących w łóżku (8-12 zabiegów)

1. Podczas zabiegu zatrzymaj się na 1-2 minuty.
2. Pod koniec zabiegu upewnij się, że kończyny paretic są prawidłowo ustawione.

Kontroluj ruchy w celu oceny funkcji ruchu ręki z niedowładem centralnym (spastycznym)

1. Podnoszenie równolegle do prostych ramion (dłonie do przodu, wyciągnięte palce, wyciągnięty kciuk).
2. Uprowadzenie prostych ramion z jednoczesnym obrotem zewnętrznym i supinacją (dłonie w górę, palce wyprostowane, kciuk wysunięty).
3. Zginanie rąk w stawach łokciowych bez odrywania łokci od tułowia przy jednoczesnym supinacji przedramienia i dłoni.
4. Wyprostowanie ramion w stawach łokciowych z jednoczesnym obrotem zewnętrznym i supinacją i trzymanie ich przed sobą pod kątem prostym do ciała (dłonie w górę, wyciągnięte palce, wyciągnięty kciuk).
5. Obrót nadgarstka nadgarstka.
6. Kontrastowanie kciuka z resztą.
7. Opanowanie niezbędnych umiejętności (czesanie, przybliżanie przedmiotów do ust, zapinanie na guziki itp.).
8. Kontroluj ruchy w celu oceny funkcji ruchu nóg i mięśni ciała
9. Zgięcie nogi z piętą przesuwającą się na kanapie podczas leżenia na plecach (równomierne przesuwanie pięty na kanapie ze stopniowym opuszczaniem stopy, aż podeszwa całkowicie dotknie kanapy w momencie ograniczania zginania nogi w stawie kolanowym).
10. Podnoszenie prostych nóg 45-50 ° z kanapy (pozycja na wznak, stopy równoległe, nie dotykają się nawzajem) - utrzymuj nogi prosto z pewnym rozcieńczeniem, bez wahania (jeśli nasilenie zmiany jest poważne, sprawdź możliwość podniesienia jednej nogi, jeśli krążenie krwi nie jest sprawdzone).
11. Obróć prostą nogę do wewnątrz, leżąc na plecach, rozstaw nóg na szerokość ramion (swobodny i pełny obrót wyprostowanej prostej nogi do wewnątrz, jednocześnie nie podnosząc i nie zginając jej w prawidłowej pozycji stopy i palców).
    1. „Izolowane” zgięcie grzbietowe i podeszwowe stopy (pełne zgięcie grzbietowe stopy z wyprostowaną nogą w pozycji leżącej na plecach;

Drugi etap leczenia rehabilitacyjnego (dwa do trzech miesięcy). Główne cele terapii ruchowej:

1) zwiększenie aktywności ruchowej pacjenta z powodu przywrócenia siły sparaliżowanych mięśni i kompensacji zaburzeń motorycznych;

2) rozwój pozycji wyprostowanej i umiejętności chodzenia, samoopieki;

3) ogólne wzmocnienie ciała.

W drugim etapie głównym celem terapii ruchowej jest przywrócenie umiejętności posiadania ciała i kończyn u pacjentów:

1. stosowanie ćwiczeń w dawaniu i utrzymywaniu określonej pozycji, w ćwiczeniach najpierw dla całej kończyny, a następnie w izolowanych skurczach poszczególnych grup mięśni, w użyciu różnych pozycji początkowych (leżenie na plecach, na brzuchu, na boku) itp. szkolenie pacjenta w celu niezależnego obracania ciała w pozycji leżącej;
2. trening specjalnej techniki siadania (każda taka próba powinna być poprzedzona ćwiczeniami, które przyczyniają się do przywrócenia napięcia naczyniowego, aby uniknąć przejawów zjawisk grawitacyjnych);
3. po opanowaniu pozycji siedzącej pacjenta uczy się, jak poruszać się z łóżka na krzesło lub wózek, a następnie pozostać w pozycji stojącej;
4. nauka umiejętności życiowych pacjenta jest na przemian z ćwiczeniami pasywnymi, oddechowymi i masażami.

Wykonujemy terapię ruchową na stojąco:

Opcje wychowania fizycznego dla rąk i nóg w pozycji stojącej są już znacznie większe. Na złożonym „podstawowym ćwiczeniu” cała gimnastyka jest zbudowana:

1. Bezpośrednia postawa - dłonie przy szwach, pozycja ramion na szerokość barków. Podnoszenie rąk podczas wdechu, okrągłe opuszczanie podczas wydechu. Przebieg ruchów - od 4 do 6 razy.

2. Zwoje tułowia - nogi są rozłożone szerzej, biorąc pod uwagę czas inhalacji, z dwóch - wydech i powolne skręcanie tułowia na bok. Powtórz po obu stronach co najmniej 5 razy.

3. Przysiady: podczas wydechu staraj się usiąść bez odrywania pięt. Ręce są wyciągnięte do przodu. Poniżej wdychaj i przy drugim wydechu wznieś się. Celem jest utrzymanie równowagi, rozciągnięcie grupy mięśni nóg. Powtórzenie - 4 do 8 razy.

4. Nachylenie: nogi rozstawione na szerokość barków, ramiona na pasku. Podczas wydechu przechyl w prawo lub w lewo, przeciwne ramię sięga do góry.

5. Dobrym ćwiczeniem dla rąk i nóg jest huśtawka: ramię jest wysunięte, stopą na bok, aby wykonywać ruchy huśtawkowe. Amplituda jest niewielka, najlepiej gdy na przykład druga ręka spoczywa na zagłówku. Główną zasadą jest nie wstrzymywanie oddechu, powtarzaj na każdej nodze do 7-8 razy.

6. Podnosząc nogi do skarpet, obracając dłoń lub kostkę, przynosząc ręce do zamku za plecami - ćwiczenia te dobrze zagniatają stawy.

Kompleks ćwiczeń na udar koniecznie obejmuje codzienne spacery. Aby załadować ręce i pracować na nogach, możesz chodzić z kijkami w dłoniach. Dlatego zawsze istnieje wsparcie i dodatkowe terapeutyczne obciążenie serca..

Czas trwania każdej lekcji w drugim etapie stopniowo osiąga 20-30 minut.

Trzeci etap rehabilitacji: pacjenci są zaangażowani w terapię ruchową w wyspecjalizowanych sanatoriach lub w poliklinikach w miejscu zamieszkania:

1. technika terapii ruchowej koncentruje się na stopniowym zwiększaniu obciążenia pracą - umiejętnościach samoopieki, chodzenia, prac domowych itp. te, które pomogłyby przede wszystkim w adaptacji rodzinnej osoby, która przeżyła udar;
2. doskonaląc te umiejętności, ćwiczenia ruchowe stosuje się w coraz bardziej skomplikowanych pozycjach wyjściowych, w równowadze uwzględniono elementy terapii zajęciowej;
3. chodzenie zajmuje znaczące miejsce: w tym okresie pacjent powinien zwrócić uwagę na ustawienie stopy, aby rozwinąć prawidłowy chód.

Czas trwania ćwiczeń wzrasta kolejno i może wynosić 30–40 minut. Liczba codziennych ćwiczeń w trzecim etapie wynosi od dwóch do trzech, z których jedno przeznaczone jest na poranną gimnastykę higieniczną.

Ćwiczenia na rehabilitację zaburzeń motorycznych

Ćwicz 5 lub 6 razy w tygodniu dziennie przez 30-40 minut. Powtórz każde ćwiczenie co najmniej 5 razy. Pierwsze ruchy są zawsze trudne; przy trzecim powtórzeniu wykonywanie ćwiczenia staje się łatwiejsze. Po 5. powtórzeniu możesz poczuć się zmęczony. Jeśli jesteś zmęczony, zatrzymaj się na odpoczynek, połóż się lub usiądź na 2-3 minuty, rozluźniając obolałe ramię. Następnie kontynuuj ćwiczenia.

1. Przeniesienie ciężaru na wyprostowane ramię

Pozycja wyjściowa (I.P.) pacjent siedzi na łóżku / kanapie bez wsparcia pod plecami. Nogi są zgięte w stawie biodrowym, kolanowym i kostkowym pod kątem 90 °. Silna ręka znajduje się na udzie, dłońmi do góry, nie spoczywa na niczym. Asystent kładzie słabą rękę obok pacjenta, trzymając go pod łokciem i nadgarstkiem. Pacjent przenosi ciężar na ramię, dociskając je do powierzchni łóżka / sofy. Asystent układa rękę pacjenta tak, aby znajdowała się z boku, a palce były skierowane w stronę przeciwną do pacjenta. Pacjent przenosi ciężar na ramię, przesuwając ciało dokładnie na bok. To samo z przestawioną ręką na bok i do tyłu (przekątna 45 °).

2. Uderzenie w ramię, ucisk prostą ręką i ruch ciała do przodu lub pod kątem 45 °

I.P. również. Asystent siedzi naprzeciwko pacjenta, twarzą do niego i trzymając słabe ramię pacjenta pod łokciem i dłonią, pomaga pacjentowi ustawić słabe ramię dłonią na ramieniu. Pacjent naciska na ramię asystenta, prostując łokieć i poruszając ciałem do przodu. Asystent odchyla się do tyłu, zachowując lekki opór. Te same ruchy wykonuje się pod kątem 45 ° i 60 ° w odpowiednich pozycjach asystenta (zamienia się blisko łóżka).

3. podparcie dłoni w taborecie

I.P. pacjent siedzi na łóżku lub kanapie. Nogi są zgięte w stawie biodrowym, kolanowym i kostkowym pod kątem 90 °. Krawędź siedziska znajduje się pośrodku uda. Pacjent stoi przed stołkiem lub krzesłem. Asystent, trzymając dłoń pod łokciem i dłonią, pomaga ustawić dłoń słabej dłoni na siedzeniu stołka. Sam pacjent ma silne ramię symetrycznie na stołku. Asystent naprawia szczotkę i podpiera łokieć. Pacjent wstaje i przenosi ciężar na dłonie, próbując wyprostować nogi w stawach kolanowych. Opuszczając dłonie na siedzeniu, pacjent siada, po czym asystent pomaga mu przenieść dłoń na biodro.

4. Wsparcie na stołku tylko słabą ręką. Klaskać silną ręką

I.P. również. Pacjent stoi przed stołkiem lub krzesłem. Asystent, trzymając dłoń pod łokciem i dłonią, pomaga ustawić dłoń słabej dłoni na siedzeniu stołka. Sam pacjent ma silne ramię symetrycznie na stołku. Asystent naprawia szczotkę i podpiera łokieć. Pacjent wstaje i przenosi ciężar na dłonie, próbując wyprostować nogi w stawach kolanowych. Asystent przytwierdza słabą rękę do nadgarstka i łokcia. Pacjent podnosi silne ramię z powierzchni siedziska i klepie go w siedzisko, opierając się na stołku tylko słabą ręką.

5. Wsparcie na stołku tylko słabą ręką. Silne ramię wysunięte do przodu

I.P. również. Ćwiczenie jest podobne do poprzedniego. Pacjent wstaje, przenosi ciężar na dłonie. Asystent pomaga wyprostować słabą rękę. Pacjent podnosi silne ramię i ciągnie je do przodu, spoczywając na stołku tylko ze słabym ramieniem wspartym przez asystenta. Następnie pacjent siada i dopiero potem asystent pomaga przenieść słabą rękę na biodro. Pacjent prostuje się.

6. Wsparcie słabą ręką na stołku. Odwrócenie siły

I.P. również. Ćwiczenie jest podobne do poprzedniego. Pacjent wstaje, przenosi ciężar na dłonie. Asystent pomaga wyprostować słabą rękę. Pacjent podnosi silną rękę i obraca się na silną stronę, podnosząc rękę do sufitu, opierając się na stołku tylko słabą ręką, wspartą przez asystenta. Podczas obrotu ciała odwróć głowę i spójrz w górę na swoje ramię. Wróć do pozycji, opierając obie ręce na stołku. Usiądź. Asystent pomaga przenieść słabą rękę na biodro. Pacjent prostuje się.

7. W pozycji leżącej, unosząc ręce splecione w „zamek”

I.P. leżąc na plecach. Trzymając ręce zamknięte w „zamku”, pacjent unosi je i podnosi głowę. Powraca do pozycji pionowej, opuszcza się na brzuch, nie zwalniając blokady. NIE NALEŻY WYKONYWAĆ ĆWICZENIA!

8. Podnoszenie piłki obiema rękami

I.P. również. Obiema dłońmi (dłońmi i miękkimi palcami) chwycić leżącą na brzuchu piłkę o średnicy 15 cm. Jeśli sam pacjent nie może jeszcze położyć dłoni i palców płasko na piłce, asystent mu pomaga. Pacjent podniesie piłkę w kierunku sufitu, trzymając ją dłońmi w dłoniach symetrycznie z dwóch stron (asystent może pomóc, trzymając palce na piłce, popychając łokieć w celu wyprostowania i obserwując symetryczne ułożenie dłoni na piłce). Pacjent upewnia się, że jego palce się nie obciążają, a ramiona się nie skręcają. Jeśli zaciskasz palce - powinieneś zatrzymać i opuścić piłkę do tyłu.

9. Opuszczanie piłki do czoła

I.P. również. Pacjent sam lub z pomocą trzyma piłkę obiema rękami, upewniając się, że dłonie są symetrycznie i płasko na piłce. Podnosi piłkę w kierunku sufitu, prostując łokcie, opuszcza piłkę do czoła, symetrycznie zginając łokcie, podnosi się z czoła; trzymanie piłki na wyprostowanych ramionach obniża ją w kierunku nóg o 45 °, ponownie podnosi i obniża na brzuchu, symetrycznie rozkładając łokcie na boki.

10. Siedząc, aby rozciągnąć piłkę na oparciu krzesła

I.P. posiedzenie. Stopy są płasko na podłodze. Przed pacjentem jest krzesło. Pacjent trzyma piłkę obiema rękami na kolanach. Podnosząc piłkę symetrycznie obiema rękami, pacjent dociera do piłki na oparciu krzesła, pochyla się do przodu z prostym oparciem i powraca do pierwotnej pozycji.

11. Wsparcie dwiema rękami na stołku. Silna ręka naprawia słabą rękę

I.P. siedząc na łóżku lub kanapie. Pacjent stoi przed stołkiem. Pacjent samodzielnie kładzie słabą rękę na siedzisku stołka, pomagając silną ręką. Silna ręka naprawia słabą rękę, naciskając tył dłoni słabej ręki dłonią. Pacjent wstaje, utrzymując pozycję dłoni. Opierając się na ramionach wyprostowanych na łokciach, przenosi na nich część ciężaru. Utrzymuje łokieć prosto.

12. Przetaczanie piłki do przodu

I.P. wstanie. Przed pacjentem jest fitball. Górna krawędź piłki znajduje się na poziomie łokcia pacjenta. Ręka słabej ręki znajduje się na piłce, palce są wyprostowane, dłoń spoczywa na piłce. Prostując łokieć, pacjent toczy piłkę słabą ręką (lub o 45 ° po przekątnej), wraca do siebie, zginając łokieć.

13. Prostowanie ramienia między kolanami z nachyleniem do przodu

I.P. siedząca, stopy mają 25 cm szerokości, kolana lekko rozwiedzione. Silną ręką pacjent trzyma rękę słabej ręki w pozycji z wyprostowanymi palcami i przedłużoną szczotką. Opuszcza obie ręce w kierunku podłogi między nogami, tak aby łokcie spoczywające na kolanach wyprostowały się. Trzymając rękę prosto za pomocą otwartej szczotki, ostrożnie przenieś ją silną ręką przez kolano i pozostawi ją zawieszoną na ciele.

14. Praca z obiektami z góry

I.P. posiedzenie. Pudełko / miska z cylindrycznymi przedmiotami o średnicy 3-4 cm stoi na boku nogi po słabej stronie podpory 1 5-20 cm Pacjent pochyla się nad przedmiotami, próbując przyłożyć do nich ramię MAKSYMALNIE RELAKSOWANE DŁUGIE. Przechwytuje obiekt palcami, kontrastując z kciukiem; prostuje się, trzymając przedmiot; rozluźnia pędzel, pozwalając pacjentowi spaść lub przenosi go do innego pudełka, gdzie jest to wygodne. Jeśli twoje palce są zaciśnięte, wróć do poprzedniego ćwiczenia (nr 13), a następnie kontynuuj ćwiczenie z przedmiotami.

15. Pracuj z przedmiotami (stożki, butelki) - chwyć z boku podczas siedzenia

I.P. posiedzenie. Przed pacjentem znajduje się stołek, na nim są stożki (plastikowe butelki z jogurtem o pojemności 300 ml). W pobliżu, naprzeciwko słabej strony pacjenta, stoi niska podstawa o wysokości 1 5-20 cm. Pacjent chwyta przedmiot (stożek / butelkę) na stołku z uchwytem z boku, podnosi przedmiot i kładzie go na stojaku, rozluźniając palce.

16. Praca z przedmiotami

I.P. stojąc przed stołem. Na stole przed pacjentem znajdują się przedmioty (stożki, butelki, plastikowe kubki). Pacjent chwyta przedmiot za uchwyt z boku, kontrastując kciuk i przenosi go na krawędź stołu od słabej strony, wyciągając rękę na bok do prostego łokcia i przenosząc ciężar na słabą nogę. Konieczne jest upewnienie się, że pacjent nie pochyla się w kierunku przedmiotów, ale wyciąga do nich rękę.

1. Wlewając wodę do filiżanki

I.P. stojąc przed stołem. Na stole znajduje się plastikowa butelka wody (300-500 ml) i kubek / plastikowy kubek. Trzymając butelkę w słabej ręce, pacjent płynnym ruchem wlewa niewielką ilość wody do kubka, rozkłada butelkę do góry nogami, kładzie ją na stole, rozluźnia palce.

Czwarty etap leczenia rehabilitacyjnego, odpowiadający okresowi późnego powrotu do zdrowia, praktycznie nie ma granic końcowych. Cele terapii ruchowej na czwartym etapie to: 1) dalszy wzrost poziomu przygotowania funkcjonalnego pacjenta;

2) dostosowanie społeczne i pracownicze pacjenta;

3) zapobieganie powtarzającym się udarom i powiązanym chorobom.

Spośród środków na terapię ruchową na czwartym etapie ogólne wzmocnienie ma podstawowe znaczenie, które powinno opierać się na zasadach odległych etapów terapii, wskazanych w chorobach układu sercowo-naczyniowego.

Przybliżony schemat procedury ćwiczeń terapeutycznych na niedowład połowiczy w późnym okresie

W praktycznym zastosowaniu powyższych zaleceń konieczne jest ścisłe przestrzeganie zasady indywidualnego podejścia do pacjenta, biorąc pod uwagę szczególne cechy przebiegu choroby. Terapia ruchowa jest skuteczna tylko pod warunkiem długiego, systematycznego prowadzenia zajęć ze stopniowym wzrostem obciążenia zarówno w każdym z nich, jak i przez cały kurs.

Należy pamiętać, że terapia ruchowa musi ściśle wkraczać w życie każdej osoby, która doznała udaru mózgu. Jego rola jest nie mniej ważna niż regularne stosowanie leków w zapobieganiu powtarzającym się udarom niedokrwiennym i krwotocznym, kontroli ciśnienia krwi oraz innych medycznych i zapobiegawczych.

Lista referencji

1. Amosov N.M. i Bendet J.A. Aktywność fizyczna i serce - Kijów: Zdorovya, 1989. - 216 s..
2. Bragg P.S. i inne. Kręgosłup jest kluczem do zdrowia. - S.-P., 1995. - 335 s.
3. Bulich E.G. Wychowanie fizyczne w specjalnych grupach medycznych: podręcznik dla szkół technicznych. - M.: Higher school, 1986. - 253 s.
4. Vinokurov D.A. Prywatne metody medycznej kultury fizycznej -M.: Medicine, 1970.-176 s..
5. Gandelsman A.B., Evdokimova T.A., Khitrova V.I. Kultura fizyczna i zdrowie - L.: Knowledge, 1986. S.162-167.:
6. Gotovtsev P.I., Subbotin A.D., Selivanov V.P. Terapeutyczne wychowanie fizyczne i masaż. - M.: Medicine, 1987. P.68-104.
7. Gilmore G. Running for Life. - Ed. 2. miejsce - M.: Wychowanie fizyczne i sport, 1970. - 112 s..
8. Dubrovsky V.I. Terapeutyczne wychowanie fizyczne (kinezyterapia): Podręcznik dla szkół średnich. - M.: Ludzkość. wyd. Centrum VLADOS, 1998. S.8-56.
9. Demidenko T.D. Rehabilitacja w przypadku patologii naczyń mózgowych. - L.: Medicine, 1989. - 208 s..
10. Kukushkina T.N. oraz inne Wytyczne dotyczące rehabilitacji pacjentów, którzy częściowo utracili zdolność do pracy. - L.: Medicine, 1989. - 175 s.
11. Lebedeva V.S. Terapeutyczny trening fizyczny zawału mięśnia sercowego. - L.: Medgiz, 1963. - 144 s.